[30] OF: What do you want me to say? ~ Wilczy

W sumie to pierwszy tekst, w którym urządzam tak bohaterów i patrzę, co się dzieje :D Zawsze obstawiałam, że to nastąpi szybciej niż w ósmym miesiącu. Że będę oczekiwać od postaci podpowiedzi czy coś. A tu dopiero temat mnie popchnął w te strony. No i trudno. 

To było długie, upalne lato. Całe szczęście już się, kurwa, kończyło. Z ulgą przywitałem mżący, zimny deszcz i chłodne podmuchy jesiennego wiatru. Nie szkodzi, że marzłem, a tytoń zawilgotniał, przez co musiałem przystawać, by wciąż odpalać tego samego papierosa. Chuj by to. Przynajmniej wracałem do domu, zostawiając za sobą smród spalin i specyficzny zapach mokrego miasta. Jakby spociło się od życia we własnym ukropie. Parujący beton i wyziewy Shinry. Miałem nadzieję, że moja noga już nigdy nie postanie na terenie tego przeklętego przybytku, a jednak… Z czegoś żyć trzeba.

Nie, kurwa. Tak naprawdę nie chodziło o pieniądze i samego siebie oszukać nie mogłem, choć tak długo posługiwałem się tą wymówką, że prawie sam dałem się nabrać. Po prostu myślałem, że ją spotkam. Spotkam i opierdolę. Może między nami nie ułożyło się najlepiej, ale żeby tyle czasu nie dać, kurwa, znaku życia?!

No i co, że sam też mogłem zadzwonić. Miałem jej numer. Ale to ona powinna się odezwać. To ona zniknęła z mojego życia.

Rzuciłem niedopałek na peron, widząc, że nadjeżdża pociąg. Jakaś baba popatrzyła na mnie z oburzeniem, ale nic nie powiedziała. Może wystraszyła się mojej zarośniętej gęby. Potarłem dłonią nieogolony podbródek. Czy Crush by to przeszkadzało? Pamiętałem chwile, gdy leżała obok mnie na łóżku i śmiała się w głos, gdy łaskotał ją mój zarost.

Wild roses on a bed of leaves
In the month of May

Ze złością zdeptałem żarzącego się peta, przechodząc po nim w kierunku drzwi zatrzymującego się pociągu. Chuj w oko tej starej kurwie. I chuj z takimi myślami. Jebać je, jebać to wszystko. I jebać Crush. Nie zamierzam więcej zaprzątać sobie nią głowy.

Wysiadłem na stacji Rocket Town, zaciągając się rześkim, wiejskim powietrzem. Tylko mi udawało się je psuć. A konkretnie moim latającym wynalazkom, które konstruowałem na obrzeżach Rocket. Taka rakieta podczas startu emitowała trochę syfu. Nie mówiąc o niewypałach. Nie było ich szczególnie dużo, ale jak już coś jebło, to pył i zanieczyszczenia utrzymywały się w powietrzu przez kilka dni. Pamiętam jak podczas spierdolonego startu Crush…

Jebać to.

Ale tak dobrze pamiętam kurz, który pokrywał jej twarz. Ją całą. Każdy centymetr ciała. Jakby uciekła z miejsca katastrofy, spod jebanego wulkanu, który właśnie wybuchał. Albo coś. Roztarłem brud na jej policzku kciukiem, kiedy wpadła w moje ramiona, przerażona, że coś mi się mogło stać. Pamiętam piasek między zębami, smak jej brudnych ust, zmieszany z krwią. Zawsze w silnych emocjach przygryzała wargę. Także wtedy, gdy w niej byłem. 

I think I wrote my own pain
Oh, don’t you

Czy ona też czasem wraca do tego myślami?

Nie powinnam była tu przychodzić. Nie wiem, co mnie podkusiło, ale to było pierwsze miejsce, które przyszło mi do głowy. Pewno dlatego, że czułam się tu kiedyś bezpiecznie, tak jak nigdzie indziej potem. Przedtem tylko w domu, gdy jeszcze mieszkał z nami Zack, gdy kręcił się gdzieś obok, nie myślałam o tym, że mogłoby mi się przydarzyć coś złego. Ale Zack już nie żył, a Gongaga, moje rodzinne miasto, została zrównana z ziemią. W zgliszczach nie czułabym się komfortowo. Zwłaszcza teraz.

Down by the creek I couldn’t sleep
So I followed a feeling

Coś przywiodło mnie tutaj, chociaż patrząc na znajomą okolicę, czułam, że to nie do końca dobry pomysł. Niosłam ze sobą chaos. Nie miałam prawa wprowadzać go w jego życie. Ale spaliłam za sobą mosty. Nie mogłam wrócić do Shinry.
Jakiś czas wędrowałam bez celu, zbierając myśli, ale generalnie to nie miałam się gdzie podziać. Gdzie osiąść. A powoli stawało się dla mnie jasne, że dłużej nie mogę się tułać po świecie.

Dlatego stanęłam na progu jego domu, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Zapadał zmierzch, w powietrzu czuć było zapach kończącego się lata. Niebieska farba, którą pomalowane były progi, łuszczyła się w kilku miejscach. Przybrudzone ściany domostwa domagały się odmalowania. Dotknęłam palcami żłobień przy zamku, powstałych na skutek zbyt pośpiesznych prób otwierania i zebrałam się w sobie. Na początku nieśmiało zastukałam do drzwi, ale nie dało to żadnego efektu. Zapukałam mocniej. Wciąż nic. Po chwili z mojej powściągliwości nie zostało nic i otwarcie waliłam pięścią w drzwi.

— Cid! Otwieraj! — Na zakończenie kopnęłam koniuszkiem buta i zła, że mnie ignorowano, ruszyłam do okna. Zrobiwszy daszek z dłoni, osłoniłam oczy i przykleiłam nos do szyby, próbując coś podejrzeć. W kuchni zawsze brakowało firanek. Teraz była pusta, panował w niej jesienny półmrok. Zastukałam kłykciami w okno. — Cid? Jesteś tam?

Sounds like the vines they are breathing

— Pan Highwind wyjechał — usłyszałam za plecami i podskoczyłam ze strachu, prędko oglądając się za siebie. Za mną stała pani Cliff, poczciwa, podstarzała sąsiadka, obserwując mnie podejrzliwie, jednak gdy tylko mnie rozpoznała, jej twarz się rozchmurzyła. — Crush, to ty! — zawołała. — Jak dobrze cię widzieć! — Podeszła i uścisnęła mnie tak życzliwie, jakby była moją ciotką czy kimś równie bliskim. — Odkąd zniknęłaś pan Highwind jest nie do zniesienia! — poskarżyła się, odsuwając mnie od siebie na wyciągnięcie ramienia, by mi się przyjrzeć. — Mam nadzieję, że zostaniesz na dłużej? — zapytała natarczywie, a jej spojrzenie ostrzegało, bym nie śmiała zaprzeczać. 

— Ja… To znaczy… — Czułam się nieco niezręcznie. — Skoro Cida nie ma…

— Och, na pewno niedługo wróci! — żachnęła się sąsiadka, kładąc rękę na dole moich pleców i popychając mnie nieco, bym ruszyła ku drzwiom. — Zostawił mi klucze, żebym doglądała jego domu, zaraz ci otworzę, poczekaj.

Zostawiła mnie samą na chodniku z nierówno położonych płytek, skonsternowaną i zastanawiającą się, czy może jednak nie dać nogi. Zanim podjęłam jakąś decyzję, wróciła.

— No już, słońce, chodź, rozgościsz się, na pewno jesteś zmęczona, zresztą, co ja ci będę mówić, mieszkałaś tu tyle czasu, to właściwie twój dom.

Posłałam jej niezręczny uśmiech, podczas gdy ona z pęku kluczy wybierała ten pasujący do zamka.

— Proszę, wchodź! — Pani Cliff pchnęła drzwi i gestem zachęcała mnie, bym weszła do środka. — Pod zlewem jest zawór, musisz go odkręcić i w łazience za pralką, zapamiętasz?

— Wygląda na to, że Cid wyjechał na dłużej… — mruknęłam cicho, wchodząc do kuchni i ze smutkiem muskając krawędź masywnego stołu. Dobrze mi się kojarzył. Sporo się na nim działo.

— Klucze ci zostawię, pamiętaj żeby podlewać kwiatki. — Sąsiadka Cida weszła za mną do kuchni.

— Eee… — Dopiero teraz dostrzegłam kilka stojących na parapecie doniczek. Ich zawartość była w głównej mierze martwa. Zbrązowiałe liście paproci, wyschnięte korzenie storczyka i zwiędłe, zgniło-czerwone płatki begonii. — Te kwiatki? — spytałam z powątpiewaniem.

I’ve seen the way the seasons change
When I just give it time

— Pan Highwind może i ma rękę do tych swoich wynalazków, ale do kwiatów to za cholerę. — Sąsiadka machnęła dłonią, ucinając temat. — To co, na długo przyjechałaś? — Nie zdążyłam odpowiedzieć. — Mam nadzieję, że tak, ktoś musi zadbać o ten dom, brakuje tu kobiecej ręki, o, tak jak widzisz! — Wymownie spojrzała na parapet. — Kiedy tu mieszkałaś, nie było tych nocnych łomotów — mimowolnie się zaczerwieniłam — a teraz non stop jakieś spawania, trzaskania, pan Highwind niemal w ogóle nie wychodził ze swojego warsztatu! — Z dezaprobatą pokręciła głową, biorąc się pod boki. — Mam nadzieję, że przyjechałaś przemówić mu do rozsądku. — Patrzyła na mnie z wyczekiwaniem, oczekując deklaracji intencji.

— Ja… Przyjechałam, bo… — I co ja miałam odpowiedzieć tej kobiecie? — Zaszła taka potrzeba — wydukałam, patrząc w podłogę. Nie wiem jak, może uczyniłam jakiś podświadomy gest, ale pani Cliff chyba domyśliła się, o co chodzi. Kiedy z wahaniem podniosłam wzrok na jej twarz, była ona rozpromieniona.

— To cudownie, moje dziecko, cudownie! To znaczy, że zostaniesz na dłużej, prawda? Prawda? Pan Higwind nie pozwoli na nic innego, a gdyby tylko przyszło mu do głowy... Już ja mu pokaże! — Ruszyła w kierunku drzwi, zaciskając wyciągniętą w górę pięść, zupełnie jakby już szykowała się, by nabić Cidowi guza. — No proszę, kto by pomyślał… Ale tak czułam, tak mi się wydawało! Jednak mam nosa! — Jej głos dochodził mnie coraz ciszej, w miarę jak się oddalała. — Zaraz przyniosę ci domowego rosołu! — zawołała dziarsko. — I poodkręcam zawory! Ktoś musi o ciebie zadbać, zanim wróci ten stary cholernik!

Pierdolone liście. Sypały się z drzew jak pojebane. Dobra, jesień, ja rozumiem, ale bez przesady. Powinny sobie wisieć na drzewach i zmieniać te swoje kolory, a nie syfić mi podwórko. Kto to będzie grabił, co ja nie mam co robić?! Jasna cholera. Gdybym miał dzieci, zapędziłbym je do roboty.

— Facet w moim wieku powinien mieć syna. — Splunąłem na trawnik, przyglądając się temu miejscu, jakby miał tam wyrosnąć człowiek.

Co ja wygadywałem? We łbie mi się pierdoliło. Chyba robiłem się na starość sentymentalny. Oby można to było leczyć. Chociaż szansę oceniałem na niewielkie, bo skoro doszło do tego, że widziałem Crush tak wyraźnie, jakby faktycznie tu by była, to było gorzej, niż sądziłem.

But I feel out of my mind
All the time

— No pięknie. — Rzuciłem na podłogę przewieszony przez ramię plecak, gdy tylko wszedłem do domu i zobaczyłem siedzącą w kuchni dziewczynę. Patrzyła na mnie w osłupieniu, wyciągając z ust łyżeczkę, którą wyjadała dyniowy drzem prosto ze słoika.

— Okupię zi — obiecała, odstawiając go na blat.

— Co? — Zmarszczyłem brwi. Nie spodziewałem się, że urojenie do mnie przemówi.

— No odkupię ci ten głupi dżem — powtórzyła wyraźniej i zmieszana zakręcała słoik.

— Kurwa, przecież nie chodzi mi o drzem — żachnąłem się, a ona znieruchomiała.

— Tak myślałam, że nie spodoba ci się moja obecność tutaj…

Obecność? Czyli ona tu była?

— Crush?

Crush otworzyła szerzej oczy, patrząc na mnie jak na wariata.

— No ja, a kto… Z kim myślałeś, że rozmawiasz? — Teraz ona ściągała brwi, wstając od stołu. — Wszystko w porządku?

Milczałem jeszcze chwilę, analizując, na ile rzeczywiste jest to, co widzę.

— Kurwa, szukałem cię wszędzie! — zagrzmiałem wreszcie, co musiało ją wystraszyć, bo drgnęła gwałtownie. — Gdzieś była?! Gadali, że szukasz Sephirota, że zachciało ci się zmierzyć z tym potworem! Kolejny raz odstawiasz taki numer! Kiedy zrozumiesz, że nie zdołasz ukarać każdego, kto miał wpływ na to, co stało się z Zackiem?! Ktoś powinien wybić ci z głowy tę pieprzoną zabawę w zemstę!

W dwóch krokach znalazłem się tuż przy niej. Och, mógłbym ją rozszarpać, tak mnie złościła.

Złapałem jej twarz w dłonie i pocałowałem.

In the night, I am wild-eyed
And you got me now

Boże, jak ja za nią tęskniłem.

Tylko że w mojej żałosnej wyobraźni Crush zwykle oddawała pocałunki. I nie tylko.

Odsunąłem się od niej, zmieszany własną śmiałością.

— M-Myślałem, że skoro wróciłaś… — zacząłem, pospiesznie przetrząsając kieszenie w poszukiwaniu papierosów. Znalazłem i odpaliłem jednego, podczas gdy ona przyglądała mi się jakoś dziwnie. Jak kobieta, która wróciła z salonu odnowy po totalnej metamorfozie i jest rozczarowana brakiem reakcji otoczenia. — Hm, no. Lepiej wyglądasz jako brunetka — przyznałem, zgodnie z prawdą zresztą. Tyle lat farbowała się na blond, tymczasem jej naturalny, czarny kolor włosów podkreślał intensywnie kolor jej oczu, no i w ogóle był taki… Lepszy. — Nie trafiłem? Nie chodzi o włosy? — Podrapałem się po głowie, gdy ona unosiła w zdumieniu brwi.

Oh roses, they don’t mean a thing
You don’t understand

Co jeszcze się zmieniło?

Uważnie lustrowałem ją wzrokiem. Było na co popatrzeć. Zawsze taka mi się podobała. W mojej koszulce i niczym więcej. To znaczy, miałem nadzieję, że w niczym więcej. No może ta moja koszulka, zwykle sporo na nią za duża, teraz jakoś bardziej się na niej opinała, ale… Czy o to chodziło?

— No dobra, nie przesadzaj. — Zaśmiałem się, zaciągając się dymem i wypuszczając go w jej stronę. — Może trochę ci się przybrało, ale wystarczy, że przestaniesz się żywić samym dżemem.

Crush marszczyła nos, ze wstrętem odganiając dym dłonią.

— Nie powinieneś…

— …tyle palić, wiem, mówiłaś to setki razy.

— …palić w mojej obecności, Cid.

— Hm? — Nie pamiętałem, by kiedykolwiek jakoś szczególnie przeszkadzał jej dym. — Czemu?

Crush ciężko westchnęła, oparła czoło o grzbiet dłoni i milczała.

— Pan Highwind! — Przez otwarte drzwi do mieszkania wpadła ta stara, wścibska Cliff. — No nareszcie pan wrócił! Pana narzeczona nie powinna być teraz sama! Bardzo o nią dbałam pod pana nieobecność, ale przecież nie zastąpię dziecku ojca, na Boga! No, może babcię, babcię bym mogła, taką przyszywaną, jeżeli oczywiście nie macie nic przeciwko. Nie macie, prawda?

— Ojca? Dziecku? — powtórzyłem głupio. — Narzeczona?

— No w tej sytuacji nie wyobrażam sobie, żebyście się nie pobrali! Związek trzeba sformalizować!

But why don’t we full on pretend
Oh, won’t you

— W jakiej, do cholery, sytuacji?!

Cliff patrzyła na mnie jak na idiotę. A potem spojrzała na Crush. Crush wciąż chowała twarz w dłoni.

— O jejku. Jeszcze nie zdążyłaś mu powiedzieć? — zapytała trwożnym szeptem, a kiedy Crush, nie podnosząc wzroku, pokręciła przecząco głową, zachłysnęła się powietrzem i przez chwilę byłem przekonany, że stara prukwa fiknie tu na zawał. — O rajuśku, wszystko popsułam — dodała dramatycznym tonem i krokiem szalenie szybkim, jak na kogoś w jej wieku, opuściła mój dom.

— Powiesz mi, o co chodziło tej starej wariatce? — Sięgnąłem po kolejnego papierosa, krzesząc ogień zapalniczką.

— Błagam cię, Cid — jęknęła, osuwając się na krzesło i opierając łokcie o blat stołu. — Zlituj się i połącz kropki.

Niemal słyszałam, jak pracują trybiki pod jego nastroszoną, jasną czupryną, spośród której wystawały pilotki. Ciemnoniebieskie oczy chmurzyły się, gdy skupiał na mnie spojrzenie, w zastanowieniu się zaciągając. Ułatwiłam mu to, widząc, jak się męczy. Położyłam rękę na brzuchu, uwidaczniając jego kształt, a Cid wbił w niego wzrok jak zahipnotyzowany. Stał tak i gapił się, z fajką między zębami, aż popiół sam spadł na podłogę. Jego wargi lekko się poruszały, jakby coś po cichu liczył.

— Czy możesz trochę mniej ostentacyjnie zastanawiać się, czy może być twoje? — poprosiłam zbolałym tonem.

A serpent on a bed of leaves
In the month of May

Cid wyciągnął papierosa spomiędzy zębów i zgasił go na stole, nie trafiając do popielniczki. Wciąż patrzył na mnie jak na nowy obiekt odkryty wśród ciał niebieskich.

— Gdyby nie było — odchrząknął, pozbywając się ochrypłego głosu — nie przyszłabyś tutaj… Nie?

What do you want me to say?

Teraz to ja milczałam. Prawda była taka, że nie byłam pewna, czy dziecko nie urodzi się z czerwonymi włosami. Cid powinien kazać mi się wynosić. Byłam na to przygotowana. Czekałam tylko na jego decyzję.

— Weź, kurwa, zaparz jakiejś cholernej herbaty. — Wyciągnął z paczki kolejnego papierosa. — Tylko nie za mocnej — warknął i wyszedł zapalić na zewnątrz.

To go wpędzi do grobu.
Jeśli nie fajki, to ja.

Albo Reno.