[24] Grand Fantasy - One way or another ~ Kaja Wika

            Ciemność spowiła otaczającą go przestrzeń. Jedynie gwiazdy i pełny w swych kształtach księżyc rzucał lekką poświatę. Naturalny satelita Ziemi nie wyglądał jak zwykle. Tej nocy zwiastował problemy, gdyż jego srebrne światło otuliła krwawa zasłona. “Krwawy Księżyc” – tak nazywano go od dziesięcioleci i według dawnych przekazów miał zwiastować udręki, a nawet śmierć. Rosko wpatrywał się w niego, nie ze względu na piękno zjawiska, ale po to, aby dać czas Lili. Ta noc była trudna dla nich obojga, lecz dziewczyna jak zwykle przeciwstawiała się losowi i stojącym na jej drodze okazjom.

*

            Zmęczenie wygrało walkę ze złością. Lili nie była w stanie zamartwiać się dłużej wydarzeniami dzisiejszej nocy. Była głodna i spragniona. O ile jedzenia nie było w pobliżu, o tyle w recepcji znajdowały się zasoby wody pitnej. Wyjęła z kieszeni jedną z flar, przełamała, a ta zabłysła żółtym światłem.

            Recepcja była cała zakurzona. Tynk odlatujący od ścian i gruz leżący na środku pomieszczenia nie dawał poczucia bezpieczeństwa, choć dawał więcej komfortu niż spanie pod gołym niebem, biorąc pod uwagę panoszące się na zewnątrz potwory. Dziewczyna podeszła do półek na listy, w których poukładane były małe plastikowe butelki. Chwyciła za jedna i po odkręceniu nakrętki, zaczęła łapczywie opróżnić butelkę z cieczy. Nagle usłyszała szum. Gdy spojrzała przed siebie, ujrzała, jak kawałki rumowiska staczają się powoli na ziemię. Odłożyła na blat prawie pustą butelkę i podchodząc powoli, aktywowała nową bransoletkę. Jeśli niebezpieczeństwo znajdowało się tak blisko, aktywowanie łuku nie byłoby dobrym wyborem. Nałożenie strzałek i wycelowanie w przeciwnika zajęłoby zbyt dużo czasu. Nowa bransoleta miała czerwony kolor i była bardzo wąska. Jej wygląd świadczył o tym, że nie była to broń najlepszej jakości. Te rzadkie i technologicznie zaawansowane miały złoty lub srebrny kolor i pokryte były przeróżnymi zdobieniami.

Lili nacisnęła przyciski z obu stron i aktywowała ją. W jej ręce pojawiła się włócznia. Nie miała doświadczenia z bronią tego rodzaju, ale według niej, nie mogło być to trudniejsze niż posługiwanie się mieczem. “Ostrze na drewnianym kiju, żadna filozofia” – pomyślała, po czym pewna siebie podeszła do sterty kamieni. Nachyliła się, ale nic nie dojrzała. Obeszła kamienie dookoła, ale nic nie wydawało się podejrzane. Zapewne był to jedynie przypadek, podmuch wiatru lub lekkie wstrząsy wtórne. Zrezygnowana stuknęła w podłogę drewnianym trzonkiem i otarła senne oczy. Nagle poczuła uderzenie w plecy. Opadła na podłogę, wypuszczając z ręki włócznię.

– Co do… – zaczęła, lecz oniemiała, gdy odwróciwszy się, ujrzała stojące za sobą dzieci.

– Przestań kraść nasze zasoby! – Dziewczynka stojąca z pałką w ręce, zaczęła krzyczeć swoim dziecinnym głosem na Lili. Obok niej stał niewiele starszy chłopak.

– To nasza woda, znajdź swoją – powiedział, rozglądając się dookoła, zapewne szukając wsparcia.

– Nie chciałam nikogo okradać – odpowiedziała Lili – ale strasznie chciało mi się pić. Jesteście tutaj sami? – Nie brała pod uwagę, że dzieciaki mogą się same wychowywać w tak niepewnych czasach.

Chłopak w otartym, zielonych kombinezonie spoglądał raz na schody, a innym razem na dziurę w ścianie, przez którą najprawdopodobniej weszli z dziewczynką.

– A sami. – Dziewczynka złapała się pod boki i pewna siebie kontynuowała. – A ty jesteś tutaj sama?

– Nie jestem sama, mój przyjaciel jest nieopodal.

Oboje zaśmiali się i obchodząc Lili dookoła, skierowali się w kierunku wyjścia.

– Czekajcie, tam jest niebezpiecznie! – krzyknęła, lecz dzieci rozbawiło to bardziej, niż mogłaby się spodziewać.

– To ty powinnaś zacząć się bać – powiedziała dziewczynka, a potem wyskoczyła na zewnątrz.

Lili poczuła się skołowana. Już chciała iść za dziećmi, gdy ktoś o wiele silniejszy od nich, złapał ją od tyłu, zakrywając ręką usta. Zaczęła się szarpać, ale osobnik był od niej sprawniejszy i dysponował większą siłą. Wiedziała, że łuk w tej sytuacji się nie przyda, więc postanowiła, aktywować ponownie włócznie. Miała nadzieję, że w ten sposób leżąca na podłodze broń, ponownie zmaterializuje się w jej dłoni. Nic się takiego nie stało. Drewniany trzonek jedynie zabłysnął, po czym zgasł. Lili zaklęła w myślach.

– Kim jesteś i dlaczego zapuszczasz się na mój teren – usłyszała za sobą dziewczyna.

Lili pochyliła głowę i z całym impetem wyrzuciła ją do tyłu, uderzając tym samym przeciwnika w twarz. Ten uwolnił ją z uścisku i złapał się za nos, z którego ciekła strużka czerwonej krwi. Dziewczyna nie pomyślała, żeby zawołać Rosko na pomoc, który znajdował się na dachu budynku, ponieważ była na to zbyt dumna. Za to stwierdziła, że sama, sobie poradzi z zagrożeniem. Odwróciła się i szybkim ruchem aktywowała łuk. Na jej ramieniu pojawiła się saszetka ze strzałkami paraliżującym. Chwyciła jeden zestaw i załadowała do łuku. Ta broń nie mogła jej zawieść. Jednak zanim wycelowała w postawnego mężczyznę, ktoś przeciął ostrzem jej obie łydki. Nie było to głębokie cięcie, lecz na tyle bolesne, aby upuściła łuk i upadła na kolana. Usłyszała śmiech. Gdy się odwróciła, zobaczyła dziewczynkę trzymającą jej włócznie. Dziecko celowało w nią, poruszając narzędziem do przodu i do tyłu, jakby zaganiało niebezpieczne zwierzę. Lili się zirytowała i w swym gniewie wysłała strumień ognia, który przepędził dziewczynkę na dobre.

– Jesteś l’Cie*. – Mężczyzna z twarzą pokrytą posoką wyjął z rękawa nóż.

            – A ty magikiem. Co wyjmiesz następne? Królika z kapelusza? – zakpiła.

            Chwyciła ponownie za łuk i wymierzyła w przeciwnika. Czuła jak skóra na nogach ją piecze, ale stanęła na nie, nie pokazując po sobie bólu. Gdy mężczyzna zrobił pierwsze kroki w jej kierunku, Lili nacisnęła spust, lecz aktywowało to strzałek. Ponowiła ruch parę razy, ale nic się nie stało. Nie zauważyła, że przy upadku na kolana z łuku wyleciał zestaw strzałek. Mężczyzna zaśmiał się i powiedział:

            – Nie powinnaś bawić się bronią, jeśli nie potrafisz jej obsługiwać.

            Lili poczuła, jak ciepło rozgrzewa jej policzki. Nie było to wynikiem wstydu, a niepohamowanej złości. Mężczyzna skoczył do niej, wymachując nożem. Na szczęście udało jej się sparować atak, jeden za drugim, aż w wyniku zmęczenia straciła rozeznanie w sytuacji. Mężczyzna podciął ją prawą stopą, wytrącając dziewczynę z równowagi. Lili upadła na gruz, uderzając głową o duży kamień. Poczuła, jak coś spływa jej między włosami. Zakręciło jej się w głowie, wtedy nieznajomy pochylił się nad nią i przyłożył ostrze do szyi.

            – Nie zabiłem jeszcze żadnego l’Cie, ale mogę zrobić przysługę ludzkości. – Mężczyzna uśmiechnął się wybrakowanym uzębieniem i przycisnął nóż do jej gardła.

 Kropelka krwi, a może potu spłynęła po jej gardle. Nawet gdyby chciała, nie dałaby rady wezwać pomocy. Szumy w głowie były coraz silniejsze, a energia powoli odpływała z jej ciała. Poczuła się senna. Widziała poruszające się przed jej twarzą usta. Mężczyzna śmiał się i cały czas do niej mówił, ona jednak nie była w stanie rozpoznać słów. Chciała zamknąć oczy, odpocząć, lecz nie odchodzić na zawsze. Nie po to przeżyła tak wiele, aby teraz poddać się marnemu łowcy. Znak na jej ramieniu zabłysnął, poczuła, jak parzy ją skóra, wręcz wypala znamię wryte w ciało. Krzyknęła. Gorąc zmienił się w przeszywający chłód. Nie wiedziała, co się dzieje z jej ciałem, ale lodowate uczucie pod skórą, nieco ją oprzytomniło. Odzyskała ostrość wzroku i wtedy usłyszała huk. Mężczyzna zatrzymany w chwili patrzył niemrawo przed siebie. Nie mówił już nic. Jego ręka zwiotczała i opadła razem z nożem na udo Lili.

*

Minęła już prawie godzina, odkąd Rosko zaczął wpatrywać się w księżyc. Sen również nie opuszczał jego powiek. Oczy zamykały się na parę sekund, po to, aby za chwile znowu zobaczyć czerwień księżyca. Miał wrażenie, że satelita go obserwuje, nie pozwoli mu zasnąć, póki nie zniknie z nieboskłonu.

Gdy jego oczy zamknęły się po raz kolejny, tym razem wybudził go dźwięk dochodzący z ulicy, choć równie dobrze mogło to być z parteru budynku, na którego dachu teraz siedział. Zerwał się na równe nogi. Jeśli to nie Lili w złości demoluje, już ledwo stojący budynek, to odgłosy mogły oznaczać niespodziewanych gości. Aktywował miecz i zbiegł po chwiejnych schodach na najniższy poziom kamienicy.

Wszedł do recepcji, wykopując zacięte drzwi oddzielające pomieszczenia. Tak jak podejrzewał, hałas dochodził właśnie stąd. Już w progu zobaczył Lili i pochylonego nad nią mężczyznę. Z jego pleców wystawały dwa postrzępione, lodowe stożki. Niczym miecze przeszyły nieznajomego na wylot. Rosko podszedł bliżej i zdał sobie sprawę, że lód wydobywa się z dłoni Lili. Nie jest stałą, zastygłą bryłą, ale wibrującym żywiołem, który był cały czas w ruchu. Zamarznięta ciecz zaczęła się cofać, aż w końcu całkowicie zniknęła w rękach dziewczyny. Ciało mężczyzny upadło na ziemię, wylewając z siebie przynajmniej litr krwi. Rosko rzucił okiem na zwłoki leżące u stóp dziewczyny. Ta popatrzyła na niego zmrużonymi oczami i powiedziała:

– Spóźniłeś się.

Wszystko zalane było posoką: podłoga, twarz dziewczyny, jej ciało i ubrania. Krwawy księżyc po raz kolejny wypalił piętno w życiu niczego się niespodziewających ludzi.

*l'Cie – zwykle ludzie, który zostali powołani przez fal'Cie do wypełnienia zadania.

*fal'Cie – istoty o boskich zdolnościach, wysłannicy — wypełniają wolę bogów.