[23] Devil May Die: Never thought you'd fall so far ~ Rilnen

Słooooodko. Cukrzycy można dostać. Ale to nie moja wina! Oni sami się tak zachowują! Nic nie poradzę - wpadłam w piekło Dantego Spardy i nie mam zamiaru wychodzić. Jeszcze sobie paznokcie połamię.

Ktoś mądry kiedyś powiedział, że rozmawianie z własnym aniołem stróżem jest najszybszą drogą do osiągnięcia spokoju i szczęścia. Nie dodał jednak, że nie tyczy się to pół-demonów. Gdy Tamiel została zdegradowana z pozycji Anioła Nawrócenia do zwykłego Stróża, była zdruzgotana. Nie uważała, by wykonywała swoje obowiązki na tyle źle, by ją karać, a to, że nie udało jej się sprowadzić Demona Zemsty na dobrą drogę, wcale nie było jej winą. Kto pierwszy dokonał kiedyś resocjalizacji szatańskiego pomiotu niech pierwszy rzuci kamieniem.

Nowe obowiązki z początku nie wydawały się zbytnio wymagające. Ot, zwykłe pilnowanie, by śmiertelnik zbyt wcześnie nie wybrał się na tamten świat. Nie spodziewała się jednak, że jej podopiecznym nie będzie zwykły człowiek, a pół-demon, który nie tylko był w jakimś stopniu nieśmiertelny, ale także parał się niezwykle niebezpieczną pracą, jaką było polowanie na demony. Dopiero wtedy Tamiel zrozumiała, że rzeczywiście ktoś w robocie robił jej pod górkę.

Anielica postanowiła się jednak nie poddawać. Nie miała zamiaru dawać szefostwu satysfakcji ze swoich kolejnych porażek. W początkowym etapie Tamiel z ukrycia pomagała swojemu protegowanemu. Dyskretne wskazywanie bezpieczniejszej drogi czy zasłonięcie skrzydłem przed atakującym znienacka chochlikiem nie było jednak wystarczające dla Nieba. Ciągle czepiali się, że Tamiel pozwala na ciągłe pakowanie się w kłopoty i niedostateczne pilnowanie. Nie obchodziło ich, że anielica przyjmuje na siebie więcej obrażeń, niż była w stanie znieść, a jej ciało za niedługo się zbuntuje i przestanie samoistnie leczyć.

Ale Tamiel była uparta. Ani razu nie poskarżyła się na przerastające ją obowiązki, jak to miała w zwyczaju, gdy piastowała jeszcze posadę anioła nawrócenia. Starała się jak tylko mogła, ale gdy twoim podopiecznym jest facet, który miłuje się w zarzynaniu demonów, coś wreszcie musiało pójść nie tak.

Load up on guns

Tamta misja nie różniła się niczym innym od poprzednich. Ot, zwykłe oczyszczenie małej, odludnej mieściny z rozbrykanych diabełków. Na miejscu okazało się, że to wcale nie były podrzędne czarty, tylko Rycerze Geryonu, którzy zdążyli już spalić pół wioski i wymordować mieszkańców. Oczywiście, nie byli zbyt wymagającymi przeciwnikami i pozbycie się ich poszło sprawnie i gładko. Za wyjątkiem momentu, w którym tym z góry chyba przepalił się system.

Walka chyliła się już ku końcowi. Tamiel ucieszyła się, gdyż obojgu udało się uniknąć poważniejszych obrażeń i przy dobrych wiatrach zdążą wrócić do domu jeszcze przed wieczornymi wiadomościami. Jednak jej radość była chyba zbyt wczesna, bo gdy wydawało się, że wrogowie zamieniali się powoli w popiół, jeden z nich ostatkiem sił rzucił płonącym na niebiesko mieczem prosto w plecy swojego oprawcy. W ostatnim momencie Tamiel zerwała się w powietrze i skrzydłem udało jej się odtrącić miecz. Niestety, siła odrzutu była tak duża, że z hukiem upadła na ziemię.

– Hej! Co ty tu robisz?! – usłyszała znajomy głos, należący do jej protegowanego.

Gdyby nie bolał ją każdy centymetr ciała, może i by spanikowała. Nie dostrzegła, w którą stronę poleciał odbity przez nią miecz i jeśli trafiła jakiegoś cywila, nigdy sobie tego nie wybaczy. Starała się jednak opanować rozrywający jej czaszkę ból, spowodowany gwałtownym spotkaniem z podłożem.

– Zgubiłaś się, księżniczko?

Bring your friends

Poczuła, jak ktoś obraca ją na plecy i delikatnie potrząsa za ramię.

– Nie, jestem całkiem pewna, że najlepsza droga ucieczki jest w tamtą stronę, ale dzięki za troskę – wymamrotała szybko, sepleniąc przy tym przez opuchniętą wargę.  

Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, co się stało. Mimo wszechogarniającego ją bólu, zdołała otworzyć ciężkie powieki, a jej wzrok padł na stalowo błękitne tęczówki, które chyba skądś znała. Ba, od pewnego czasu widywała je bez przerwy w nadziei, że na jej warcie nie zasnują się martwą mgłą. Zdała sobie sprawę, że on też ją widzi. W panice odwróciła wciąż pękającą z bólu głowę i spostrzegła, że jej skrzydła zniknęły.

– Jesteś ranna? – zapytał mężczyzna, lustrując ją wzrokiem od stóp do głów.

– Możesz mnie zobaczyć – wypaliła zaskoczona, wciąż nie mogąc zrozumieć, co się właśnie stało.

– Oczywiście i stwierdzam, że chyba nie wszystko jest w porządku. – Zmarszczył brwi, po czym bez jakiegokolwiek pozwolenia, wziął Tamiel na ręce.

– I możesz mnie dotknąć. – Choć brzmiała jak potłuczona, nie mogła się nadziwić obrotowi spraw.

– Och, piękna, jak tylko dojdziesz do siebie, to tymi rękoma mogę sprawić, że dojdziesz wiele razy… – zaśmiał się krótko, ale szybko spoważniał, gdy głowa Tamiel opadła bezwładnie. – Hej, żartowałem!

Ale tego anielica już nie dosłyszała. Musiała stracić przytomność, bo gdy się ocknęła, leżała na miękkiej sofie, a mokry ręcznik przyjemnie ochładzał jej czoło.

– Wreszcie się obudziłaś! – usłyszała ciepły ton głosu. – Dzięki Bogu.

Spojrzała w kierunku dobiegającego ją głosu, po czym natychmiast lekko się podniosła, podciągają kolana pod brodę, jakby chciała wtopić się we wnętrze kanapy.

– Nie masz się czego bać! – Rosły mężczyzna uniósł ręce w geście niewinności. – Nic ci nie zrobiłem! Chciałem się tylko upewnić, że wszystko z tobą w porządku, nieźle oberwałaś…

Dobrze wiedziała, że nie miała się czego obawiać. W końcu pilnowała tego gościa od dłuższego czasu i zdążyła bardzo dobrze go poznać. Chociaż z pozoru wyglądał jak chodząca maszyna do zabijania, z tym swoim wielkim, półtoraręcznym mieczem i nigdy niechybiącymi, bliźniaczymi spluwami, na co dzień był raczej leniwym, łagodnym facetem, z tendencją do niepłacenia zaległych rachunków.

– Jestem Dante.

To też wiedziała. Wiele razy marudziła pod nosem jego imię, kiedy to mężczyzna zrobił jakąś głupotę, czy chcąc ostrzec go przed niebezpieczeństwem wołała go, choć on nigdy jej nie usłyszał. Jednak nie mogła przyznać się teraz, kim naprawdę była i co wiedziała na temat rosłego łowcy.

– Tamiel – przedstawiła się, ściągając z głowy ręcznik.

– Więc, Tamiel… Tamta wioska to był twój dom?

– Jaka wioska? – Przez moment anielica łączyła fakty, marszcząc brwi. – A, tak! Mój dom… – miała nadzieję, że Dante da się nabrać na jej słabe aktorstwo. – Czy wszyscy zginęli…? – Otarła niewidzialną łzę, ale katem oka obserwowała bacznie reakcję łowcy. – Cóż ja biedna teraz pocznę... – Jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak zażenowana, ale musiała postawić wszystko na jedną kartę, dopóki nie dowie się, dlaczego zepsuła się jej niewidzialność.

It's fun to lose and to pretend

– Możesz zostać tutaj.

Oczywiście. Przecież jedna kobieta więcej w Devil May Cry nie zrobiłaby różnicy. Tamiel dobrze wiedziała, że Dante zaproponuje jej schronienie. Łowca uwielbiał towarzystwo płci pięknej, ale złym facetem nie był. Po prostu zwyciężył w nim jego instynkt protektorski, który nie pozwalał mu zostawić bezbronnej istoty bez opieki. I Tamiel nie miała innego wyjścia, musiała zostać, ukrywając swoją tożsamość. Nie mogła już pilnować go podczas jego zleceń, ale już pierwszą nieobecność wykorzystała na wycieczkę do Nieba.

– Och, Tamiel, co cię do nas sprowadza? – powitał ją radośnie Piotr, gdy dotarła do niebiańskich bram.

– Nie udawaj, że nie wiesz. – Anielica nie podzielała radości strażnika.

Miała aż za dużo czasu, by przemyśleć całą tę niedorzeczną sytuację. Biorąc pod uwagę nawet jej samobójczą misję nawrócenia Demona Zemsty, degradację do Anioła Stróża i pilnowanie nieśmiertelnego pół-demona, łowcy diabłów, doszła do jednego, niezwykle interesującego wniosku – ktoś definitywnie chciał się jej pozbyć, bez przerwy wrabiając ją w coraz to większe bagno.

Piotr posłał jej pełen zrozumienia uśmiech i bez słowa otworzył bramę. Przemierzała coraz to więcej długich, śnieżnobiałych korytarzy, ściągając na siebie spojrzenia każdego z napotkanych aniołów. Nie miała jednak czasu na żadne tłumaczenia. Kierowała swoje kroki prosto do miejsca, w którym nie raz musiała tłumaczyć się ze swoich porażek. Tym razem miało być zupełnie inaczej. To ona żądała wyjaśnień.

– Tamiel – Zadkiel, najwyższy z Rady, poruszył się na zajmowanym przez siebie krześle, gdy tylko zamknęła za sobą drzwi. – Cóż za miła niespodzianka.

– Nie spodziewałeś się mnie?

Żadnego „niech będzie pochwalony”, czy tam zwykłego „no, siema”, jak to miała w zwyczaju. Nie mogła się powstrzymać, by od wejścia nie pokazać, jak bardzo była wkurzona.

– Więc… co cię do nas sprowadza?

Przez moment Tamiel nie potrafiła uwierzyć własnym uszom. Spojrzała z powątpiewaniem na Zadkiela, po czym przeniosła wzrok na siedzącego obok niego skrybę bożego, Marcina, który bez ustanku zapisywał kolejne zwoje pergaminu i z powrotem popatrzyła na Zadkiela.

– Chcę się dowiedzieć… – zaczęła, bardzo uważając, by nie wybuchnąć za wcześnie – … o co wam wszystkim chodzi?!

She's overboard, self assured

– Wybacz, ale nie rozumiem. – Ton głosu Zadkiela wskazywał na to, że naprawdę nie miał pojęcia, co było powodem pojawienia się Tamiel w Niebie, ale Anielica zdawała się nie zwracać na to uwagi.

Zbyt pochłonięta swoją złością, rozwinęła skrzydła i podleciała do stołu, za którym siedzieli aniołowie.

– Nie rozumiem, nie rozumiem… – mruczała pod nosem, przerzucając walające się po blacie zwoje papieru. – Przestań rżnąć głupa, Zadkiel, przecież Marcin wszystko, ale to dosłownie wszystko zapisuje! – Przeglądała każdą zapiskę, a te, w których nic nie znalazła, zrzucała na podłogę.

– Ale… – zaczął Zadkiel, ale szybko urwał, widząc kto pojawił się za plecami Tamiel.

– Wystarczy.

Zimna dłoń dotknęła ramienia anielicy, powodując u niej dreszcz przerażenia na plecach. Nie musiała nawet spoglądać za siebie. Dobrze wiedziała, kto za nią stoi.

– Witaj, Michale.

Mimo, iż już nie był jej bezpośrednim przełożonych, Tamiel wciąż czuła duży respekt przed Archaniołem Michałem, żeby nie powiedzieć, że ją przerażał. Jego obecność sprawiła, że cała złość, jaką dusiła w sobie, nagle wyparowała, ustępując miejsca dezorientacji.

– Coś cię trapi, droga Tamiel? – spokojny ton głosu Michała wcale jej nie uspokajał.

Wręcz przeciwnie, powodował drżenie dłoni i zimne poty.

– Wszystko w porządku! – zaśmiała się nerwowo, spoglądając na Michała, po czym schyliła się i zaczęła zbierać porozrzucane po podłodze skrawki pergaminu. – Chyba nigdy nie czułam się lepiej!

– Nieładnie jest kłamać, szczególnie w Niebie.

Westchnęła, odkładając pozbierane z podłogi papiery. Nerwowy uśmiech znikł z jej ust.

– Powiedz mi, Michale, ale tak szczerze. Kto chce się mnie tak usilnie pozbyć? – Odważyła się spojrzeć prosto w oczy Michała, który tylko uniósł brwi, wielce zdziwiony.

– Znowu sobie coś ubzdurałaś?

– Najpierw wysłaliście mnie na samobójczą misję na Zemstę, – zaczęła wyliczać na palcach – później z degradacją przypisaliście mnie do nieśmiertelnego, a teraz znienacka wyłączyliście mi niewidzialność, żeby mój podopieczny mógł mnie zobaczyć! I to jeszcze w trakcie walki! – na koniec wypuściła ze złością powietrze przez nos i podparła się pod boki, czekając na kontrę.

Przedłużająca się cisza, przerywana tylko skrzypieniem pióra Marcina, dodawała Tamiel pewności. Nawet zaczęła wierzyć, że wreszcie wymienione argumenty trafiły do Aniołów i wreszcie przyznają jej rację. Szybko jednak została sprowadzona na ziemię z obłoków zwycięstwa.

– Pozwoliłaś, by ten, któremu stróżujesz, cię zobaczył? – zapytał Michał, a jego groźne spojrzenie spowodowało, że Tamiel skurczyła się w sobie.

– Ale… ale to nie moja wina!

– I bez pozwolenia opuściłaś pilnowaną duszę.

– Co?! Czy ty nie słyszałeś, co właśnie powiedziałam?

– Nigdy wcześniej nie widziałem Anioła tak bardzo olewającego swoje obowiązki.

– Ty chyba sobie żartujesz… – mruknęła Tamiel, drapiąc się po czole.

– Jak planujesz naprawić swoją sytuację?

– To znaczy?

– Twój podopieczny cię widział. Nie możesz go okłamywać, to grzech.

– Ale powiedz mi, z jakiej racji mam się tłumaczyć z czegoś, co wyście zepsuli?

– Tamiel, tłumaczę ci po raz ostatni – ton głosu Michała przypominał rodzica karcącego niesforne dziecko – u nas wszystko działa sprawnie.

– Okej, dobra, sami tego chcieliście. Wracam na ziemię i oświadczam mojemu podopiecznemu, że jestem Aniołem Stróżem, który przez ostatnie kilka lat nie spuszczał z niego oka. – Zaśmiała się ponura, gdyż wypowiedzenie tego pomysłu na głos było równie niedorzeczne, co samo wykonanie.

– Owszem, wyjawisz swoją tożsamość.

– Słucham?!

– Ależ, Michale… – tym razem nawet Zadkiel odważył się zabrać głos. – To jest niezgodne…!

– Tamiel musi ponieść konsekwencje swoich czynów. I wątpię, by osoba walcząca na co dzień z demonami będzie zdziwiona istnieniem anioła.

Zanim Tamiel zdążyła zaprotestować, poczuła znajome już, ale bardzo nieprzyjemne uczucie szarpnięcia w okolicach pępka i już leciała piętro niżej. Nim się zorientowała, uderzyła bezwładnym ciałem w zakurzoną podłogę. Rozkaszlała się przeraźliwie, gdy pyłki kurzu wdarły się w jej nozdrza i gardło.

– Tamiel! – Dante wyskoczył zza biurka, poruszony przez jej głuche łupnięcie. – Czy ty właśnie spadłaś z sufitu? – podszedł do anielicy i wyciągnął ku niej ręce.

– Za niedługo całkiem upadnę i na tym się skończy – mruknęła pod nosem, wciąż wkurzona na reakcję Góry.

Złapała jednak za pomocną dłoń Dantego i podniosła się na nogi. Otrzepała ubranie z kurzu i dopiero po chwili spostrzegła, że Dante przypatruje jej się wyczekująco.

Oh no I know, a dirty word

– Cóż, teraz mógłbyś walnąć tym słynnym tekstem na podryw, czy bolało jak spadłaś z nieba? – końcówkę zdania zaintonowała specyficznie. – Bo mogę ci szczerze powiedzieć, że boli, jak cholera.

Nie miała innego wyjścia, jak tamtej nocy wyznać swoją prawdziwą tożsamość. Choć długo się zbierała i potrzebowała do tego pół butelki whiskey. Ale wbrew jej obawom, Dante przyjął to do wiadomości dość dobrze. Nie był zaskoczony tym, że istnieją aniołowie, zgodnie z przewidywaniami Michała. Bardziej jednak wydał się zmartwiony tym, że jego Anioł Stróż to delikatna kobieta, o którą on niespodziewanie zaczął się troszczyć.

Z początku Tamiel nadal chodziła wszędzie za Dante, bardziej przeszkadzając w łowach niż pomagając. Misje wydłużały się w czasie, odkąd łowca wziął sobie za punkt honoru sprawdzanie czy aby na pewno Anielica wychodziła z potyczek bez szwanku, aż w końcu zabronił jej podążania za nim na zlecone zadania.

Nie mogła jednak przecież dać za wygraną. Z jednej strony bała się, że Góra doczepi się do źle wykonywanych obowiązków, z drugiej korzystała z doświadczenia, jakie nabyła podczas pełnienia funkcji Anioła Nawrócenia. Gdy tylko znajdywała się w pobliżu Dantego, pilnowała jego złych nawyków, takich jak nadmierne spożywanie alkoholu, czy olewanie spłat należności za czynsz czy gaz. W ciągu dwóch tygodni także siedziba Devil May Cry przeszła gruntowne porządki w takim stopniu, że gdy Dante wrócił z jednej z rutynowych misji czyszczenia przedmieścia z demonów, sam nie poznał swojego biura.

With the lights out, it's less dangerous

– Co tu się stało? – zapytał, gdy tylko przekroczył próg.

– Posprzątałam – odpowiedziała Tamiel z wyrzutem, rzucając ostentacyjnie szmatką na biurko.

– A przepraszam, kto ci pozwolił? – Łowca powolnym krokiem przemierzył biuro, rozglądając się z niedowierzaniem.

– Słucham? Tu panował taki syf, że brakowało tu jeszcze kurwy i tańczącego pingwina!

Na początku Dante może i się lekko rozzłościł, że ktoś w ogóle odważył się rządzić w jego królestwie. Jednak określenie stanu rzeczy, jakiego użyła Tamiel było na tyle trafne, że nie mógł powstrzymać się od śmiechu. Choć był człowiekiem terytorialnym, który nie tolerował, gdy ktoś właził mu w drogę, to przez ostatni czas przyzwyczaił się do obecności anielicy. Pomijając fakt, iż nieźle zaskoczyło go istnienie skrzydlatych opiekunów, co w sumie przy występowaniu ogromnej populacji demonów, jakąś wielką niespodzianką nie było.

– Więc, co teraz? – Dante minął Tamiel, obchodząc biurko i rozsiadając na swoim fotelu. – Zabroniłem ci za mną chodzić na misje i postanowiłaś zostać moją sprzątaczką?

– Chyba śnisz – mruknęła Tamiel w odpowiedzi, mrużąc oczy. – To był pierwszy i ostatni raz. Przecież nie można było wytrzymać w tym syfie.

– Och, no weź, wcale tak źle nie było!

Anielica rzuciła tylko Dantemu powątpiewające spojrzenie i westchnęła, zabierając szmatkę z blatu biurka. Nie mogła przecież przyznać, że gdy łowca wyruszał na zlecenie bez niej, roznosiło ją. Nie potrafiła usiedzieć w jednym miejscu i musiała się czymś zająć. Nie była natomiast pewna, czy bardziej martwiła się o siebie, ze nie wykonywała swojej misji z należytą dokładnością, czy obawiała się o życie swojego protegowanego. Być może chodziło o jedno i drugie.

Pewniakiem była jednak więź, jaka wytworzyła się między tą dwójką. Tamiel irytowała Dantego, narzekając ciągle na jego złe nawyki i lekceważące podejście do życia, natomiast Dante upodobał sobie wkurzanie Tamiel, gdyż uważał, że sposób, w jaki anielica się denerwowała, był po prostu uroczy. Niemniej, sielanka trwała do momentu, w którym Dante przyjął to niedorzeczne zlecenie, opiewające w wycieczkę do Piekła.

Here we are now, entertain us

– Jesteś szalony! – krzyknęła Tamiel, gdy dowiedziała się, że Dante ostatecznie zlecenie przyjął.

– Nie wiem, czy wiesz, ale jestem pół-demonem. – Łowca przypiął swój mecz na plecy. – Piekło nie jest mi obce.

– Ale jest cholernie niebezpieczne, nawet dla ciebie!

– Skąd anioł może wiedzieć, jak jest w Piekle? Byłaś tam kiedyś?

– A żebyś wiedział! Bite dwadzieścia sześć lat spędziłam w najgorszych rejonach piekielnych włości!

– Co ty tam robiłaś? – zdziwił się Dante, marszcząc brwi.

– Nie twoja sprawa! – odpowiedziała szybko Tamiel, gdyż nie miała najmniejszego zamiaru przyznawać się do swojej największej porażki. – Po prostu nie chcę, byś zjebał mi statystyki! – warknęła, gdy zauważyła niecny uśmieszek na ustach Dantego.

Wiedział, że była wkurzona. Tylko w takich sytuacjach przeklinała, co wzbudziło w nim jeszcze więcej podejrzeń. Był ciekawy, co takiego ważnego miała do roboty w Piekle przez ponad ćwierć wieku, ale w tamtej chwili nie miał czasu na dociekania. To musiało poczekać do jego powrotu.

– Nie musisz się o mnie martwić.

– Nie martwię się o ciebie! Obawiam się o to, że stracę pracę!

Nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. Usilne starania Tamiel, by przypadkiem nie wyjawić swoich zmartwień było nawet urocze. Podszedł do opierającej się plecami o jego biurko anielicy i położył dłonie na blacie po jej obu stronach, zagradzając drogę ucieczki.

– Wrócę, nim się obejrzysz, obiecuję – wyszeptał, nachylając się nad jej uchem.

Sekundę później pocałował ją delikatnie, jakby chciał tym umocnić swoją obietnicę. Nim Tamiel zdążyła jakkolwiek zareagować, Dante wyszedł z biura i dopiero gdy świeże, nocne powietrze uderzyło go w twarz, zrozumiał, co właśnie zrobił. Igrał z ogniem, to na pewno.