[15] Biały odcień zła: Zniewolona ~SadisticWriter

Miał być na początku jeden tekst, ale jak zwykle dostałam twórczego pierdolca (zbliża się sesja, oto odpowiedź). I don’t care.

Piszę ostatnio BOZa to się jaram. Poza tym jak dziwka, to Havel. Nie żeby Havel był dziwką. Farinae też nie jest. Aktualnie.   

***

          Tej nocy nie mogła zasnąć. Przewracała się z boku na bok, przeklinając w duchu zbyt miękką poduszkę, szorstką kołdrę i księżycową poświatę, która przebijała się przez cienkie zasłony. Była wykończona, a mimo tego organizm nie pozwalał jej na sen.

          Wciąż nie czuła się dobrze wśród obcych ścian. Przez ostatnie lata podróżowała w samotności po całej Astrantii, próbując stąd uciec, aż w końcu została złapana. Teraz siedziała tutaj, w Berthaire, znowu pełniąc rolę niewolnicy Havela Danneville’a. Tym razem jednak przypieczętował tę więź magią, której nie mogła tak po prostu złamać. Dopóki nie umrze, będzie zmuszona podążać za nim nawet do piekielnych otchłani, gdzie w końcu wtrącą go wrogowie.

          Przed oczami dziewczyny pojawiły się złowrogo błyszczące oliwkowe oczy, które z biegu wywołały na jej skórze dreszcze. Nie zamierzała mu wybaczać tego, co uczynił, nawet jeśli Arion upierał się przy tym, że jego czyny mają głębsze dno. Nie obchodziło ją to. Havel nie był człowiekiem, który robił coś dla dobra innych ludzi, dlatego wiedziała, że wykorzysta w tej bitwie nie tylko ją. Wszyscy jego sojusznicy powinni przejrzeć na oczy, ponieważ w strategicznym momencie odwróci się do nich plecami.

          Głośno westchnęła, przetaczając się ospale na lewą stronę łóżka. Zsunęła się z kołdry, która opadła na podłogę jak jedwabna szata, a potem postawiła bose stopy na zimnej posadzce. Bezczynne leżenie nie miało najmniejszego sensu. Mogła zrobić coś o wiele bardziej produktywnego – na przykład zwiedzić mury zamku Berthaire. Gdy była małą dziewczynką, robiła dokładnie to samo. Wtedy uwielbiała szpiegować, zgłębiać dworskie tajemnice, zdobywać wiedzę o otaczającym ją świecie, który niegdyś ograniczał się wyłącznie do jej rodzinnej wioski, Sivis. Czasami miała wrażenie, że zgotowała sobie niewolniczy los właśnie przez głupią, dziecięcą ciekawość.

          Nie przejmowała się żadnym odzieniem wierzchnim, choć ściany zamku zdawały się spowijać ją chłodnym oddechem; wychodziła z założenia, że skoro żyła dotąd w zdecydowanie gorszych warunkach, delikatne, mroźne powiewy przedzierające się przez kamienną wieżę nie zrobią na niej wrażenia.

           Kiedy drzwi zamknęły się za nią, wydając ciche skrzypnięcie, obróciła się w kierunku korytarza. Zaskoczona, w ostatniej chwili uniknęła ciosu, wyginając ciało w lewą stronę. Pięść przeszyła wyłącznie zasłonę uwitą ze srebrnych włosów. Zanim jej przeciwnik zorientował się, że zamierza kontratakować, wyprostowana, sztywna dłoń poleciała w stronę jego brzucha. W porę ją jednak złapał, ciągnąc w swoją stronę. Bez zastanowienia przerzucił ją przez swoje ramię. Dziewczyna wylądowała plecami na zimnej posadzce, tracąc oddech. Szare oczy powędrowały w górę, natrafiając na twarz ukrytą w cieniu. Nie widziała postaci w pełnej okazałości, ale po geście założonych na piersi rękach domyśliła się, że to koszmar jej zwyczajowej codzienności.

          – Właśnie umarłaś – skomentował chłodno mężczyzna.

          – Do usług – wysapała.

          Zanim zdążyła cokolwiek zrobić, jej przeciwnik chwycił ją za przegub dłoni i przeniósł gwałtownie do pionu. Zachwiała się na niepewnych nogach, nie spuszczając zmrużonych oczu z twarzy oprawcy. Przez chwilę stali przodem do siebie, niczego nie mówiąc.

          – Następnym razem uprzedź mnie, kiedy nie będziesz mogła zasnąć – syknął przez zaciśnięte zęby Havel, unosząc wysoko podbródek. – Dosypię ci do kolacji tyle księżycowego ziela, że będziesz spała przez następne cholerne dwadzieścia cztery godziny.

          Farinae uniosła brew.

          – Czyżby zaklęcie zniewalające dawało ci się we znaki? – zakpiła. – Skłamałabym, gdybym powiedziała, że jest mi przykro. Sam nas ze sobą złączyłeś.

          Usta Havela rozszerzyły się w ironicznym uśmieszku.

          – Proszę, proszę. Odkąd tu przyjechaliśmy, jesteś dla mnie taka miła, że mógłbym się rozpłynąć nad słodyczą okalającą twoje słowa. Od kogo się tego nauczyłaś? – spytał z parsknięciem.

          – Od króla pogardy.

          Havel Danneville wykrzywił usta w grymasie.

          – Masz w sobie tyle uroku, ile martwa dziwka – syknął.

– Jeszcze nie jestem martwa, a dziwką nie zamierzam zostawać.

– Jak będę chciał, to nią zostaniesz.

– Nie wszystko kręci się wokół tego, czego chcesz.

– Zazwyczaj jeżeli czegoś chcę, to to dostaję. Spójrz na siebie – zaśmiał się pogardliwie.

Farinae miała ochotę rzucić się na niego i wydrapać mu oczy. Z przyjemnością oglądałaby, jak uśmiech znika z jego twarzy, zastępując jego miejsce niedowierzaniem. Kiedyś jej marzeniem było stać się na powrót normalną dziewczyną z małej wioski. Kiedy dowiedziała się jednak, że to niemożliwe, zmieniła priorytety. Teraz głównym celem było zabić samozwańczego księcia.

– Skąd ten pewny siebie uśmieszek? – spytał z rozbawieniem Havel. – Planujesz moją śmierć?

– A więc dzięki zniewoleniu mojej duszy potrafisz również czytać w moich myślach?

Zanim zdążyła jakkolwiek zareagować, książę chwycił za jej ramię i przyparł ją gwałtownie do ściany. Kiedy pochylał się nad twarzą dziewczyny, uśmiech nie opuszczał jego twarzy. Oliwkowa barwa hipnotyzujących tęczówek była w świetle księżyca tak wyraźna, że Farinae z trudem dostrzegała źrenice. To nie spojrzenie człowieka. To spojrzenie potwora, który zrobi wszystko, aby wygrać wojnę, jaką sam wywołał.

– Uważaj na swoje słowa, Farinae Villion. Może i jesteś przydatna, ale nikt nie powiedział, że nie mogę pozbawić cię życia – szepnął. Zanim cokolwiek zdążyła odpowiedzieć, Havel oddalił się od niej na bezpieczną odległość, a potem spojrzał z obojętnością w głąb korytarza.

– Już niemal świta. To idealna pora, żeby wycisnąć z ciebie przed śniadaniem siódme poty. Tym razem to ja zajmę się twoim szkoleniem. I nie będę tak litościwy jak twój przyjaciel Arion. – Usta księcia rozszerzyły się powolnie, ukazując koci uśmiech. – Uznajmy, że to twoja kara.

Tym razem Farinae się nie odezwała.