[10] Wicked Games: Fallen and Founder ~ Wilczy

____________________

To stało się wtedy.

Budzę się zlana zimnym potem. Nie wiem, czy to sen, czy fragment wspomnień. Obrazy ciągle tańczą przed moimi oczami, jak wypalone na matrycy hipokampu. Nie potrafię określić, na ile są prawdziwe. Ściągając brwi, wyciągam przed siebie rękę. Miałam na niej pierścionek. Ale teraz go nie ma. Czuję pustkę. Taką samą, jaką namacujemy językiem, gdy skruszymy ząb. Coś się zmieniło. Coś nastało. Coś innego.

 Brak. To musi czuć każdy, kto po wielu latach ściąga obrączkę.

Ale ja nigdy nie nosiłam pierścionków.

Tylko ten jeden raz.

Inna część jaźni stanowczo zaprzecza. Przeszywa mnie prąd.

Nie. To nie był jedyny raz.

Oh lord, oh lord, what have I done?

Pierwszy Świt od Powrotu Króla

Ból w głowie pulsuje, jakby mózg kurczył się i rozkurczał. Nic przyjemnego. Aparatura miarowo brzęczy, szpitalne łóżko jest wyjątkowo wygodne. Dopiero co się ocknęłam, nikogo przy mnie nie ma, ale słyszę dobiegające z korytarza znajome głosy. Z jakiegoś powodu nikogo nie wołam. Mimo bólu, czuję dziwny spokój, który rozlewa się po moim ciele aż po czubki palców.

Teraz już wszystko będzie dobrze. Najgorsze za nami.

Nagle uświadamiam sobie, że dzisiaj wstanie dzień. Pierwszy raz od dziesięciu lat. Moje serce zamiera na mgnienie chwili, ogarnia mnie uczucie radosnego oczekiwania. Zerkam na okno tak prędko, że ból w głowie rozchodzi się sprzężonym echem. Ignoruję go, z dokładnością analizując kolor nieba. Czy mi się wydaje, czy atramentowa czerń, do której przyzwyczajały nas ostanie lata, przeszła w średnio nasycony granat? Zerkam na zegarek, dochodzi czwarta. Czy o tej porze roku powinno już robić się jasno?

Głosy na korytarzu się wzmagają. Zerkam na drzwi, spodziewając się, że ktoś przez nie wejdzie i rzeczywiście, uchylają się.

— Pozwólcie mi zostać z nią sam na sam — mówi ktoś. Wiem, kto to. Nie słyszałam tego głosu całą dekadę, aż do dzisiaj. Brzmi trochę inaczej niż zapamiętałam, znikła butność i powściągliwość, pojawiło się ciepło i siła. To głos króla. Nie naburmuszonego dzieciaka, z którym rywalizowałam w czasach szkolnych. Jeśli Gladio jest obok, a wydawało mi się, że słyszałam też jego głos, pewno się zgadza, gestem wskazując drzwi. Kiedyś by sobie zadrwił, zapewne poczynił jakieś głupie aluzje, ale nie teraz.

Do pomieszczenia wpada więcej żółtego światła z korytarza. W jego blasku pojawia się smukła sylwetka władcy. Noctisa. Wchodzi i zamyka za sobą drzwi. Dopiero potem na mnie patrzy. Uśmiecha się. Jego oczy też się śmieją. Po moich policzkach toczą się łzy. Cieszy mnie jego widok. Ocieram je, zawstydzona okazaniem tej słabości, a on przysuwa sobie krzesło, siada, patrzy na niebo za oknem, na mnie, splata palce na brzuchu, opierając się wygodnie i wzdycha. Poświata nocy pada na jego twarz.

Cisza trwa długo. Jest lekka, pełna ulgi, jest odpoczynkiem i balsamem na skołatane nerwy. Dobrze razem pomilczeć, gdy już przetrwało się zgiełk i wrzaski świata. Nikt nie musi nikomu mówić, że dobrze się widzieć. Wiemy to. A jednocześnie nie wiemy tak wiele. Co działo się przez te lata. Gdzie był. Jakie słowa opiszą tęsknotę, jaką po sobie zostawił.

Nam wszystkim.

Pierwszy odzywa się Noctis.

— Ignis — mówi, patrząc na mnie. Spinam się, nieco zaskoczona, że od razu wspomina o nim. — Stracił wzrok, kiedy…?

Kiwam twierdząco głową, po czym zwieszam ją ze smutkiem.

— Dlatego, że włożył pierścień.

— No właśnie… — Niebieskie oczy króla patrzą na mnie wyrozumiale i surowo zarazem. — Nie on jeden. Prawda, Mikhel?

Kryształ w pierścieniu, który ma na palcu, ożywa. Pulsuje niebiesko-fioleowym światłem. Jakby do mnie mrugał. Jakby wołał. Oferował sen pod gołym niebem. Czuję niezrozumiałą, porażającą tęsknotę.

I’ve fallen in love with a man on the run

— Skąd wiesz? — pytam, ponieważ nigdy się do tego Noctisowi nie przyznałam.

— Wiem dużo więcej, niżby sobie życzył. — Uśmiech króla wciąż jest ciepły i wyrozumiały, lecz również nieco zmęczony. — Niestety będę cię musiał prosić, byś znów się z nim zmierzyła. — Patrzy na mnie uważnie, jakby spodziewał się dostrzec strach w mojej twarzy, ale wszystko, co może z niej wyczytać, to gorączkowe zniecierpliwienie, które nie wiem skąd się bierze. — Zawarłaś kiedyś pewien układ, prawda?

Kiwam głową.

— O nic nie musisz mnie prosić. Nie masz pojęcia, ile razy o tym myślałam i żałowałam, że nie zostawiłeś nam po sobie chociaż tego cholernego pierścionka.

Noctis przewraca oczami, kącik jego ust unosi się wyżej.

— Wtedy pewno nie miałbym dokąd i do kogo wracać.

— Nie lekceważ nas! — Wyciągam rękę po pierścień

— To nie będzie konieczne. — Palce Noctisa muskają kryształ. — Mogę ich przyzwać. Pamiętaj, że jestem z tobą. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało.

— Noct — dziwnie teraz zwracać się do niego w ten sposób, ale robię to z przyzwyczajenia — jestem świadoma, w co wdepnęłam. Trzeba ponosić konsekwencje swoich czynów czyny. Tylko odroczyłam ten dzień.

Noctis patrzy na mnie w ten sposób, w jaki rodzic spogląda na swoje dorastające dziecko. Trochę mnie to peszy, ale fakt, że tylko skinął głową, zamiast próbować mnie przekonywać do swojej racji, jest budujący.

— Zaczynajmy. Gotowa?

Moja niepewna mina pewno o tym nie świadczy, ale jestem. Noctis skupia uwagę na pierścieniu, a kryształ jarzy się coraz mocniejszym światłem. Wkrótce blask wypełnia całe pomieszczenie, oślepia, jestem pewna, że sączy się spod drzwi, że ktoś to zauważy, ale tak się nie dzieje. Zasłaniam oczy, podrażnione jasnością. Kiedy wreszcie uznaję, że mogę je otworzyć, nie rozumiem, co widzę.

Już nie jesteśmy w szpitalu. Ja nie jestem w łóżku. Stoję obok króla, ubrana w mundur królewskiej gwardii, tak jak tamtego dnia, gdy pierwszy raz miałam do czynienia z pierścieniem. Moje włosy są krótsze, zebrane na karku, lecz znaczna ich cześć wymyka się tej procedurze, opada na twarz. Odgarniam je i prócz nich czuję pod opuszkami szorstkość bandaża, który opatruje moje czoło.

Kamienne atrium, na którym stoimy, jest częściowo zrujnowane. Na jego krawędziach materializują się świetle słupy. Każdy z nich formuje się w postać, przybiera sylwetkę jednego z króli. Każdy ma około czterech metrów i nosi lśniącą zbroję. Każda jest oryginalna. Najdostojniejsza jest zbroja Mystica, który stoi pośrodku półkręgu. Od jego hełmu i ramion odchodzą powykręcane, srebrzyste rogi. Wszystko wygląda tak, jak zapamiętałam. Z jednym wyjątkiem.

Rozglądam się po zasłaniających twarze królów przyłbicach. Nie rozpoznaję tej po lewej stronie Mystica. To ktoś nowy? Pospiesznie przebiegam wzrokiem po sylwetkach władców. Czternastu. Jestem pewna, że wtedy było ich o jednego mniej.

Zerkam niepewnie na Noctisa. Jego oblicze jest spokojne i choć patrzy w górę na uzbrojone twarze przodków, nie wydaje się ustępować im wzrostem.

— Wróciłaś — rozlega się tubalny głos Mystica. — Masz czelność, śmiertelniczko.

Mimowolnie zaciskam dłonie w pięści.

— Wróciłam tylko po to, co mi się należy — wypalam bez zastanowienia, czy w ogóle ma sens się odzywać. Wśród królów rozlegają się szepty. Coraz głośniejsze. Oburzone głosy mówią o karze, pysze i niedopuszczalnym zuchwalstwie.

Oh lord, oh lord, I’m begging you, please

Noctis kładzie rękę na moim ramieniu.

— To moja poddana, Mikhel Rely Insanis i ręczę za nią jako Wybrany Król, że jest czystego serca i zasługuje na moc królów.

Postać na lewo od Mystica wyraźnie się ożywia. Jako jedyna, prócz samego Mystica, nie komentuje mojego wystąpienia.

— Nawet Wybraniec nie może ochronić śmiertelniczki przed karą, jaka czeka za znieważenie królów — obwieszcza Mystic, wyciągając w górę okutą w potężną, stalową rękawicę rękę, która do tej pory spoczywała na rękojeści ogromnego miecza. — Uklęknij i przyjmij ka…

Podniosłą mowę przerywa śmiech. Mystic zwraca w lewo opancerzony łeb.

— Co za niegodne zachowanie, Przeklęty.

Wymieniam z Noctisem szybkie spojrzenie. Czy to może być…?

— Och, bracie, nie udawaj. Tym razem nie będziesz tak okrutny — mówi, wyraźnie rozbawiony, Przeklęty Król. Chociaż jego głos też jest zmodyfikowany, by pasował do kilku metrowej powłoki, znam pobrzmiewające w nim sarkastyczne nuty.

— Ardyn. — Noctis wymawia jego imię ze złością, a potężna postać wysuwa się o pół kroku w przód i unosi część hełmu, tę, przypominającą kapelusz.

— Jednak nie pozbyłeś się mnie zupełnie na dobre, co, książę?

Ściąga hełm, ale nie widzimy jego twarzy. Ze zbroi uchodzi gęsty, czarny dym. Wzlatuje do góry, a potem, tworząc spirale, opada w dół, spowijając całą postać Przeklętego. Rozchodzi się po zimnej, lśniącej posadzce, odsłaniając mężczyznę w specyficznym ubiorze. Hafty na czymś w rodzaju szala w połączeniu z długim płaszczem i całkiem modnym kapeluszem oraz kryzami, a jeden z rękawów… Niech mnie szlag, ale przypominał skrzydło. Tyle pozostało po zbroi. Znacząco zmienił się też jego wzrost. Wrócił do stu dziewięćdziesięciu centymetrów. Wrócił też krzywy uśmiech na jego nieogolonej, całkiem przystojnej twarzy.

— Więc… —  Zakłada ręce z tyłu i zbliża się w naszą stronę. Zatrzymuje się w odległości metra. Uśmiechając się półgębkiem, przygląda się Noctisowi. Jest od niego sporo wyższy. Kiedy zerka na mnie, jego uśmiech gaśnie. Poważnieje. — To był błąd, przychodzić tu drugi raz — mówi, a wszystko dookoła zaczyna wirować. Bursztynowe oczy błyszczą szalonym blaskiem. To wszystko, co teraz widzę. Bursztynowe oczy.

Wiem, że kiedyś były niebieskie.

Wszystko się rozmywa, kolory zlewają się w jedną wielką ciemną plamę. Znajduję się w mroku, słyszę tylko cichy śmiech i głos Noctisa, bardzo słaby, jakbym trzymała głowę pod wodą, a on wołał do mnie znad tafli wody. Wołał po imieniu.

Oh lord, I’m begging you please, don’t take that sinner from me

Moje myśli wypełnia wspomnienie. Wypływa na powierzchnię pamięci jak niedoszły utopiec, który nagle odzyskuje wiarę w przetrwanie i zawzięcie młóci kończynami gęstą, ciemną wodę, aż jego głowa się wynurza i w spragnione tlenu płuca wdziera się haust powietrza.

Przetrwanie.

Pierwsze.

Spotkanie.

Jeden błysk, za nim dwa mniejsze, jakby ktoś fotografował niebo używając trybu zdjęć seryjnych. Grzmot toczy się leniwie jak pomruk gigantycznej pantery. Pogoda dzisiaj zmienia się w mgnieniu oka, zupełnie jak sytuacja w mieście. Najpierw niebo pożółkło, w powietrzu wirował niesiony wiatrem piach. Nigdy nie widziałam Insomnii w takich kolorach. Słyszałam o burzach piaskowych nawiedzających kontynent Duscae, ale żeby dotarły aż do stolicy? Potem nadeszły gęste, ciemne chmury, izolując światło. Zrobiło się ciemno. Jakby w środku dnia nagle zapadła noc.

Zadzieram głowę i patrzę na rozchodzące się fioletowe fale, świadczące o naruszeniu bariery, która niczym niewidzialna dotąd kopuła chroniła miasto. Dopóki nie zaatakowało Imperium.

Interkom niemal nie milknie. Rozkazy zmieniają się co chwilę, podając współrzędne potencjalnego napastnika, który niszczy podtrzymujące barierę słupy królewskiej energii. Nyx wysyła nas w różne części miasta, by sprawdzać, co się dzieje i patrolować dzielnice. Oficjalnie nie dostaliśmy informacji, że to Imperium rozpoczyna inwazję, w cytadeli wciąż w najlepsze trwają przygotowania do podpisania traktatu pokojowego, ale ktoś go sabotuje, osłabiając barierę.

Po co podejmować takie działania, jeśli nie w celu napaści.

— Cel się przemieszcza! — rozlega się głos w słuchawce; dociskam ją do ucha, by słyszeć wyraźniej. — Jest między sektorami G i H i zmierza w kierunku cytadeli!

Oh lord, oh lord, he’s somewhere between

Nyx daje nam znak i korzystając z mocy króla, raz po raz wyrzucamy przed siebie sztylety, teleportując się w ich miejscu. Przedostanie się na drugą część miasta jest szybkie i widowiskowe. Rękojeści szybujących, nagich kukrisów łapane są nagle przez pojawiających się znikąd na skrajach budynków, środku ulic, ławkach i dachach samochodów gwardzistów, którzy przez kilka sekund biegną, ściskając je w garści, tylko po to, by móc zrobić zamach i znów wyrzucić broń gdzieś przed siebie.

Z daleka widzę, że pod bramami cytadeli, które otaczają ją niczym ostatnia ostoja, toczy się walka. I to nie byle jaka, bo wśród błysków teleportacji nie trudno przeoczyć trzynastometrową sylwetkę Ifrita, który ciska dookoła ognistymi kulami. Serce podchodzi mi do gardła. Czegoś takiego się nie spodziewałam.

— Przyzwał Astralanego! Powtarzam, pod bramą cytadeli został przyzwany… — W interkomie rozlegają się szumy, trzaski i połączenie zostaje przerwane. W tym samym momencie przed nami Ifirit wznosi się do góry i – jak to bóstwo ognia – bombarduje gwardzistów płonącymi pociskami.

Interkom na pewno nie jest jedyną ofiarą tego ataku.

Jeszcze sto metrów, pięćdziesiąt, dwadzieścia, wyrzucam kukri w kierunku mężczyzny w obszernym płaczu i płaskim kapeluszu. Kiedy się materializuję, trzymam jego dłoń, obejmującą rękojeść mojej broni.

— Cóż, przynajmniej spróbowałaś, gwardzistko.

Podążam wzrokiem wzdłuż jego ramienia, spod ronda kapelusza wyglądają roześmiane oczy. Kiedy nasze spojrzenia się spotykają, luzacki uśmiech rozciągający jego usta, znika. Jego oczy już nie są takie wesołe. Błądzące w nich ironiczne iskierki gasną.

— Ty! — syczy i odskakuje, jakby się poparzył. Puszcza moją broń, kukri spada na ziemię z brzękiem. — Co ty tu robisz…

Ściągam brwi, obserwując niepewnie mężczyznę w kapeluszu. Nie mam pojęcia, co on bredzi, ani z kim mnie myli, ale wykorzystuję jego rozkojarzenie. Schylam się po broń i atakuję.

Blokuje atak bez żadnego wysiłku. Wykręca mój nadgarstek i wciąż przygląda mi się z niedowierzaniem, jakby zobaczył ducha. To spojrzenie mnie paraliżuje. Widzę w jego oczach zbyt wiele, widzę świat sprzed dwóch tysięcy lat. Patrzą na mnie oczy bestii, więzionej i wypuszczonej na wolność. Głodnej.

A hangman’s knot, and three mouths to feed

Widzę siebie w odbiciach jego oczu. Wtedy, gdy były jeszcze niebieskie. A ja… To nie ja. To inne wcielenie. To są rzeczy, których już nawet nie chcę zrozumieć.

Gdzieś obok słyszę głos Nyxa. Dochodzi do mnie z oddali. Ostrzega.

„Rzucać się samej na kanclerza Imperium?” – zapyta później. Ale teraz mi się wydaje, że ten człowiek nie ma wiele wspólnego z Imperium.  Nie ma wiele wspólnego nawet z człowieczeństwem. To demon. Ten, Który Miał Zostać Królem. Przeklęty.

Podnosi rękę. Z jakiegoś powodu jestem przekonana, że to skrzydło. Spomiędzy piór spływa fioletowy blask. Unosi się jak dym. Jego dłoń zbliża się do mojej twarzy, jaśnienie coraz mocniej. Łapie mnie za szyję, moje stopy odrywają się od ziemi.

— Muszę przyznać, że spodziewałem się po tobie więcej, Soltare — mówi i wiem, że zabije mnie z satysfakcją. Zemści się za coś, czego nigdy nie zrobiłam.

Albo czego nie pamiętam.

Czuję na twarzy gorąco. Zamykam oczy, lecz przez zamknięte powieki wciąż sączy się mocne fioletowe światło.

— Dosyć.

— Dosyć. — Jestem pewna, że to Nyx, dopiero po chwili uświadamiam sobie, że to tubalny głos Mystica przerywa tę karuzelę. Świat przestaje się kręcić, a dziwne myśli z mojej głowy parują, tak jak otaczająca mnie fioletowa energia.

Uwolniona od niej, znów mogę oddychać. Ciężar, który czułam… Skąd się brał? Towarzyszył mi tamtego dnia, gdy upadała Insomnia, gdy ciężkie burzowe chmury toczyły się ad miastem, gdy Ardyn po raz pierwszy stanął na mojej drodze osobiście. Teraz sama już nie wiem, czy to wspomnienie, czy wizja, którą roztoczył przede mną Przeklęty.

Zdaję sobie sprawę, że znajduję się na kolanach i bezwiednie pocieram szyję. Noctis wyciąga do mnie rękę, pomagając wstać.

— Dzięki — mówię, podnosząc na niego wzrok. Moje serce zamiera. To nie Noctis. To ktoś cholernie do niego podobny, ale nie on. Jest wyższy, przystojniejszy, gorszy. Tak cholernie źle patrzy mu z oczu. Mógłby być jego starszym, złym bratem.  

Ale jest jego przodkiem. Założycielem rodu Lucis Caleum. Ojcem Insomni. Pierwszym królem. Somnus, Mystic, obrońca stolicy, ściska moją dłoń. Uśmiecha się cwanie, ciemnozielona peleryna z kapturem nadaje złowieszczego blasku jego oczom.

— Jestem ci winien opowieść — mówi, a głos wydobywający się z tej ludzkiej postaci brzmi jak głos maklera, który zamierza oszukać cię na pieniądze i doradzić podjęcie złych decyzji w kupnie akcji na giełdzie — żebyś coś zrozumiała, Soltare.

Mam dreszcze. Ogarnia mnie trwoga.

— Mam na imię Mikhel — prostuję nieśmiało, ledwo poruszając ustami i patrząc z fascynacją w jego twarz, ale on tylko uśmiecha się pobłażliwie, jakby wiedział lepiej. Na dobrą sprawę, nie musiałby tłumaczyć mi niczego więcej. Już wiem, że wszystko co wydarzyło się do tej pory, nie miało znaczenia. Jeśli kiedykolwiek wydawało mi się, że czuję coś do Noctisa, byłam w błędzie. To nie jego zawsze kochałam.

Chłodne niebieskie oczy śmieją się ze mnie, zimne palce Somnusa zaciskają mocniej na mojej dłoni. Gdzieś mnie zabiera. Coś mi mówi, że będzie to długa podróż, pełna złych i szlachetnych czynów, wyroczni, bogów, uzdrowień i plag. I na pewno nie wrócę z niej taka sama.