[10] Koniec świata ~ Kamil

Jestem wielkim fanem Pablopavo i Ludzików. Szkoda, że nie są tak znani i rozpoznawani jak np. Kortez (z całym szacunkiem do Korteza). Z powodu, że uwielbiam Pablopavo i Ludziki to pomyślałem sobie, że napiszę coś inspirowanego ich piosenką/piosenkami. 

Będzie mi bardzo miło, jeśli przed przeczytaniem tekstu najpierw odsłuchacie piosenki :D Zapraszam :)

Idę przez osiedle jak przez tren.

Chciałbym, bardzo chciałbym, żeby to wszystko to był tylko zły sen. Chciałbym, żeby ten smutek, ten ból, ta trwoga zniknęły razem z przebudzeniem rano. Tak się jednak nie stanie. Ten smutek, ten ból, ta trwoga były jak najbardziej realne, podobnie jak rozmowa z nią pół godziny temu.

Miałem przeczucie, że do tego dojdzie. Od tygodnia było coś nie tak. A dziś rano, zaraz po przebudzeniu, do głowy, nie wiadomo skąd, przyszła mi myśl - To dziś.

W ciągu dnia poprosiła mnie o spotkanie się z nią po południu, tak jak zawsze, jednak powiedziała to jakoś tak inaczej, z jakimś smutkiem w głosie. Idąc do niej, czułem nieprzyjemny ucisk w brzuchu. Co kilka kroków przystawałem, brałem kilka głębszych oddechów i szedłem dalej. Pod klatką nie mogłem się zdecydować, czy zadzwonić domofonem czy może lepiej uciec. W końcu jednak wybrałem numer mieszkania. Drzwi do klatki otworzyły się bez pytania "kto tam?".

Ruszyłem schodami na górę. Każdy krok wydawał się coraz trudniejszy. Znowu musiałem kilka razy przystawać i brać głębszy oddech, mimo że mieszkanie znajdowało się na pierwszym piętrze. Byle się nie rozpłakać przy niej, potem będę mógł sobie beczeć ile wlezie. Sam nie wiem, czemu pomyślałem to przed drzwiami. Zapukałem dwa razy, ona już czekała i od razu mi otworzyła.

- Cześć - powiedziałem, siląc się na uśmiech.

- Cześć - odpowiedziała i delikatnie mnie przytuliła. Czułem, że robi to niechętnie, jakby wbrew sobie. - Napijesz się czegoś?

- Nie, dziękuję. Może przejdźmy od razu do rzeczy.

- No dobrze…

Weszliśmy do pokoju, nawet nie ściągnąłem butów. Usiedliśmy na kanapie i ona zaczęła.

- Posłuchaj, nie jest to dla mnie łatwe… Jesteś świetnym facetem, ale… Nie możemy być razem. Nie… Nie czuję tego czegoś do ciebie. Ech… To nie twoja wina. To ze mną jest coś nie tak. - Zamilkła, i czekała na moją reakcję. Ja jedynie wpatrywałem się w dywan pod nogami. - Nic nie powiesz?

Chciałem. Bardzo chciałem jej wykrzyczeć co myślałem. Ale bałem się, że załamie mi się przy tym głos. Odchrząknęłem więc tylko i prawie, że szeptem powiedziałem:

- A co mam powiedzieć? Nie byłem dość dobry i tyle…

- Nie! To nie tak! Ech… To naprawdę nie twoja wina. To ze mną jest coś nie tak. Nie… Nie potrafię pokochać.

- Mogłaś chociaż dać mi szansę. Spróbować…

- Starałam się, bardzo się starałam! Jesteś mi niezwykle bliski. Moją bratnią duszą, nikt nie rozumie mnie tak jak ty. Ale… Ale czuję do ciebie tylko przyjaźń. I chciałabym, żeby tak zostało… Rozumiesz?

- Nie. To są rzeczy, których już nawet nie chcę zrozumieć. Jestem ci bliski, ale nie tak, żeby być razem? Czy ty w ogóle wiesz na czym polega związek? To jest wspieranie się, bycie ze sobą na dobre i złe, poczucie bezpieczeństwa, przyjaźń, budowanie relacji. A ty… Ty liczysz na miłość od pierwszego wejrzenia, na to że spotkasz księcia na białym koniu…

- Nie, to nie tak… Po prostu nie czuję do ciebie tego samego co ty do mnie…

Zapadła niezręczna cisza, którą po chwili przerwałem.

- To wszystko? - Oczy mi się zaszkliły, chciałem stamtąd wyjść jak najszybciej. Wstałem z kanapy i zacisnąłem dłonie w pięść. - Mogę już iść?

- Nie… Tak. Możesz już iść. - Odważyłem się spojrzeć jej w twarz. Miała bardzo smutne oczy. - Ale obiecaj mi, że nie zrobisz nic głupiego.

- To już cię nie powinno obchodzić. Ale nie, nie zrobię nic głupiego - na te słowa wyszedłem z pokoju. Zamknąłem za sobą drzwi mieszkania i biegiem ruszyłem w dół schodów.

Ostatni dzień sierpnia roztapia się.

Wychodząc z bloku, wytarłem łzę z policzka. Jedną, jedyną. Dzieciaki na podwórku grały w nogę. Przez przypadek jeden kopnął piłkę w moją stronę i poprosił, abym ją mu podał. Ja jednak nie zwróciłem na to uwagi i ruszyłem w swoją stronę. Gdzieś przede mną zobaczyłem błysk a po chwili usłyszałem grzmot. Pojedyncze, ciężkie krople zaczęły spadać wszędzie. W ciągu kilku sekund rozpadało się nie na żarty. Dzieciaki spod bloku uciekły do swoich domów krzycząc i się śmiejąc. Ja natomiast przystanąłem i z zamkniętymi oczami uniosłem swoją głowę. Ciepłe krople deszczu spadały na moją twarz. Znowu usłyszałem grzmot, tym razem głośniejszy i bliższy. Niech mnie trafi i skończy się to wszystko. Stałem tak dłuższą chwilę i czekałem. Kolejny piorun jednak całkowicie mnie zlekceważył i uderzył gdzieś za mną. Westchnąłem i ruszyłem dalej przed siebie, a moje łzy mieszały się z kroplami deszczu.

W windzie pachnie mokrym psem.

Nie zwracałem w ogóle uwagi na deszcz. Czułem się jakbym szedł przez mgłę. Wszystko było niewyraźne, szare i nijakie. Pustka na ulicach spowodowana ulewą bardzo mi odpowiadała, mogłem iść naprzód nie zwracając na siebie niczyjej uwagi. Natłok myśli sprawiał, że co chwia przystawałem, zamykałem oczy i zaciskałem pięści. Chciałem krzyczeć, niszczyć, ale nie potrafiłem. Stałem więc tak i starałem usunąć z głowy kłębiące się wspomnienia. Długie, wieczorne rozmowy o wszystkim i o niczym. Wspólnie dzielone radości i smutki. Zdradzane tajemnice o których nikt inny wcześniej nie wiedział. Niezapomniany, pierwszy pocałunek na imprezie. Poczucie bezpieczeństwa gdy była w pobliżu. Zapach jej włosów. I to wszystko zaprzepaszczone. Z mojej winy. Nie byłem dość dobry, nie potrafiłem sprawić żeby mnie pokochała, żeby zobaczyła we mnie to co ja w niej widziałem.

Nie wiem kiedy, zacząłem biec do siebie. Byle dalej od tamtego mieszkania i wspomnień. Wpadłem do swojego bloku jak pocisk. Wciskałem przycisk, żeby winda szybciej zjechała na parter. Następnie wszedłem do niej i oparłem głowę o ścianę z lustrem. Długo się zbierałem, żeby przycisnąć guzik z numerem pięć, ale w końcu zdecydowałem się na to. Trzydzieści sekund później byłem już na swoim piętrze i wszedłem do mieszkania.

Patrzę w lustro, w którym nie odbijam się.

Zdjąłem przemoczone buty po czym powlokłem się do swojego pokoju. Usiadłem na kanapie i zapatrzyłem w okno. Myślałem, że może będę czuł jakiś ból w klatce, albo coś w tym stylu. Nic bardziej mylnego. Czułem w środku pustkę. I nieprzyjemne zimno w żołądku. W głowie zaś tysiące kłębiących się myśli. Świat tracił swoje barwy, a mnie było już wszystko jedno. Przez uczucie w brzuchu miałem mdłości. Ruszyłem powolnym krokiem do łazienki. Klęknąłem przed ubikacją i zwymiotowałem. Wstałem, umyłem twarz, przepłukałem usta i spojrzałem na siebie w lustro. W swoje czerwone, spuchnięte oczy, smutny wyraz twarzy. Czegoś tam nie było. To nie byłem ja. A przynajmniej nie ja kompletny. Brakowało mnie, drugiej połowy mnie, która została tam, u niej.

Jest mnie za mało na lustra.

Świat się skończył. I nikt tego nie dostrzegł. Bo byłem już tylko ja i moje myśli, wszystko inne przestało istnieć.