[7] Światło i cień: Ambasador ~ Kaja Wika

            Kolejny tekst z uniwersum międzywymiarowego :) Akcja dzieje się po wybudzeniu Klary ze śpiączki wywołanej przez atak Horiziona (Cienia). W poprzednim odcinku Leonard i Decon spili się solidnie, łącząc się w bólu i rozterkach spowodowanych stanem przyjaciółki.

Początkowo tytuł miał brzmieć “Syndrom dnia następnego”, ale ponieważ w ostatnim momencie przyszło mi do głowy jak wykorzystać temat, tytuł zmieniłam na “Ambasador” (takie to reprezentacyjne niczym król).

            Następnego ranka, gdy Decon nadal zatopiony był w krainie marzeń sennych, niczym niedźwiedź pogrążony w śnie zimowym, Leonard próbował odkupić swoje winy. Kuchnia, którą odwiedził z samego rana, nie przypominała pomieszczenia, które obaj z drakonem opuścili poprzedniego wieczora. Bałagan pozostawiony przez towarzysza w boju, teraz wyglądał dziesięć razy gorzej, a zapach unoszący się w powietrzu, zwielokrotnił objawy uboczne kaca.      

            Chłopak otworzył szeroko okno w kuchni i zwiesił głowę poza framugę, aby zaczerpnąć świeżego powietrza. Intensywny zapach róż herbacianych posadzonych pod oknem, zaszczypał go w nos. Cofnął się, ale zaduch w pomieszczeniu był nie do wytrzymania. Sięgnął po duży dzban wody i nie robiąc sobie kłopotu z szukaniem szklanki, odchylił go do góry. Duszkiem wypił jedna trzecia cieczy, po czym postanowił zacisnąć zęby i doprowadzić kuchnie do stanu, w jakim była, zanim przeszedł przez nią huragan smutku i poczucia winy.

            Zwykle umycie kuchni nie zajmowało mu trzech godzin, ale ten poranek był wyjątkowo ciężki. Kołysząc się na karuzeli kaca i wyrzutów sumienia, co chwile potykał się o własne nogi, tłukąc przy tym solniczkę i dwa kieliszki, zabrane wcześniej ze stołu.

            “Oddam skrzynie złota z końca tęczy, za parę godzin w łóżku” – myślał, zbierając kawałki szkła z podłogi.

            Gdy kuchnia zaczynała wyglądać i pachnieć jak powinna, do pomieszczenia weszła Raumi. Spojrzała na wykończonego Leo i uśmiechnęła się ze współczuciem.

– Już pora obiadowa, lepiej, żeby Hedore nie zastała cię tutaj – poradziła elfica, na co chłopak kiwnął głową.

– Tak, rozumie. Lepiej się położę na chwile i zbiorę siły do konfrontacji.

– Konfrontacja nie będzie potrzebna. Daj jej czas do wieczora. Hedore nie do końca rozumie ludzkie zwyczaje. – Raumi także nie do końca je rozumiała, ale zdarzyło się jej być świadkiem ludzkiego topienia smutków w kieliszku.

Leo zabrał ostatni worek śmieci ze sobą na zewnątrz, aby dopełnić dzieła. Zwykle chodził na tyły domu, aby zapalić, ale dzisiaj było mu wszystko jedno. Oparł się o ścianę frontową willi i przykucnął, chowając się jednocześnie za balustrada schodów. Wyjął papierosa, ale zanim zdążył go zapalić, w progu pojawił się Rygor i Hedore. Chłopak patrzył na nią spomiędzy drewnianych szczebelków, nie śmiał się odezwać. Nie chciał ujawnić swojej obecności.

– Nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego się tak zachowuje – powiedziała ligonka – przecież wydostaliśmy ją z tego potrzasku.

– Klara uwolniła umysł z pułapki, jaką stworzy dla niej Horizion, ale w jej żyłach nadal płynie czarna materia. Mimo że jest przytomna, ta substancja działa na nią jak trucizna … nie zabije jej, ale jeśli tego nie powstrzymamy, Klara może odejść od zmysłów – odpowiedział Rygor, gładząc się po podbródku.

Leo nie był w stanie dłużej siedzieć jak mysz pod miotłą. Podniósł się powoli i zwrócił do obojga.

– Nie chciałem podsłuchiwać, ale tak się złożyło, że siedziałem z papierosem pod schodami ... – zaczął chłopak.

– Oczywiście, najpierw upaja Decona alkoholem, a niedługo nauczy kogoś innego palić – przerwała mu Hedore. Była na niego wściekła i nie zamierzała tego ukrywać. Ligonowie znani byli ze szczerości.

– Co się z nią dzieje? – zapytał Leonard prawie szeptem.

            – Nie bierz tego do siebie. Ligonowie nie mają zbyt wiele kontaktów z ludźmi – odpowiedział Rygor, na co ligonka prychnęła z dezaprobatą.

            – Chodzi mi o Klarę – poprawił go chłopak.

            – Klara nie jest teraz sobą. Za to, co się z nią dzieje, odpowiedzialny jest jad Horiziona. – wytłumaczył Rygor, lecz Hedore na twarzy miała wypisane zgoła odmienne zdanie. Wyglądało na to, że jedynie obecność elfa powstrzymuje ją przed wykrzyczeniem Leo prosto w twarz, że całe nieszczęście, które spotyka mieszkańców, jest jego winą.

            – Czy mogę się z nią zobaczyć?

            – Odradzam, raczej byłoby to nieprzyjemne spotkanie. – Hedore w końcu się opanowała i odpowiedziała najgrzeczniej, jak potrafiła.

            – Czy można jej jakoś pomóc? – zapytał chłopak.

            – Musimy odnaleźć Horiziona i pobrać próbkę jadu … prosto od cienia – odpowiedział elf – jednak nasze mapy nie są w stanie odnaleźć nawet jego śladów.

            – Próbowaliśmy dzień i noc, bezskutecznie – wytłumaczyła Hedore, gestykulując jakby w zwolnionym tempie – ale są inne mapy, starsze od naszych.

            – Musimy się do nich dostać – Leo próbował nie tracić hartu ducha, lecz jednocześnie miał świadomość, że nic nie wiem o Ziemi w czwartym wymiarze. Nie sądził, że zwykła wyprawa do biblioteki załatwi sprawę.

            – To nie takie proste – kontynuowała ligonka – mapy tego rodzaju są doskonale strzeżone, dostęp zagwarantować może jedynie pozwolenie rady. Aby otrzymać pozwolenie, należy wysłać reprezentanta każdego królestwa.

            – Chodzi o to – starał się wytłumaczyć elf – że nie wszyscy członkowie rady aprobują wspólnoty mieszkaniowe przedstawicieli różnych ras, takich jak nasza. Tak, jest to staromodny pogląd, ale niektórzy z nich mają ponad siedemset lat. Nadal uważają, że czystość ras powinna zostać zachowana pod każdym względem.

            – Osobą, która ma dostęp do map, jest właśnie siedmiusetletni elf, Doboros. – Hedore uśmiechnęła się, patrząc na Rygora. – To właśnie jego musimy przekonać, że Klara jest warta uratowania.

            – Jak to warta uratowania! – zbulwersował się Leo. – Dlaczego miałby nie być warta? I o co chodzi z królestwami? Chyba żaden z was nie jest ze szlacheckiej rodziny? Prawda?

            – Dla rady przedstawiciel każdej rasy, jest czymś w rodzaju króla, czy też prezydenta. Reprezentuje swoją rasę i odpowiada za to, co dzieje się w jego królestwie. Królestwem określają grupę, czy osadę zamieszkałą przez członków tej samej rasy. Willa, w której mieszkamy, jest rozumiana jako królestwo.  Ja jestem przedstawicielem elfów, ponieważ jestem najstarszy, z tych samych powodów Hedore jest przedstawicielką ligonów i Decon drakonów. Decon jest jedynym drakonem w okolicy, więc także będzie musiał wybrać się z nami na wizytację. I ty również Leo.

            – Chwila, ja się do tego nie nadaję i na pewno nie będę rządzić Klarą i innymi ludzi w okolicy, jeśli jacyś w ogóle tu mieszkają. – Leonard był coraz bardziej zdenerwowany i nie był w stanie zrozumieć zasad tu panujących.

            – Wszystkiego cię nauczymy. – Rygor zaśmiał się, widząc powagę chłopaka. Najwyraźniej brał każde słowo dosłownie. Dla elfa były to jedynie określenia, które mimo wszystko ciężko było wytłumaczyć.

            – Wiesz, kiedy nauczyłem się wiązać buty? Jak miałem pięć lat! Bite pięć lat uczyłem się wiązać sznurówki, a teraz mówisz mi, że mam się nauczyć rządzić królestwem?!

            – Ale wtedy byłeś dzieckiem… – odparła Hedore załamując ręce. – Ja tego już nie wytrzymam, ty mu wytłumacz, na czym polegają królestwa, a ja wracam do domu.

Ligonka opuściła zgromadzonych w ogrodzie i wchodząc do domu, zatrzasnęła za sobą drzwi.

            – PIĘĆ LAT! – wykrzyczał Leonard i skopiował zachowanie Hedore.

            Rygor został sam w ogrodzie. Zamknął oczy i wypowiedział elficką mantrę, po czym również postanowił wrócić do willi. Nie był to najlepszy dzień na tłumaczenie komukolwiek działania jego wielkiego planu uratowania Klary. Najpierw musiał popracować nad zgraniem zespołu, gdyż niestety po raz kolejny Leo stał się jego słabym ogniwem.