[3] That is why... ~ Miachar

            Po ponad roku i ta piosenka powinna być inspiracją <3

            Wiedziałam, że to się tak skończy, że znowu się wkurzę, ale nie potrafiłam robić inaczej. Było tak, jak z tym smutnym, ponurym nastrojem, kiedy to człowiek dobija się smutnymi piosenkami. Kiedy miałam doła, nie mogłam się powstrzymać i nawet to, że brałam kąpiel w wannie, bo wodny relaks mnie uspokajał, nie zmieniało tego, że trzymałam w dłoni telefon i przeglądałam pewien portal społecznościowy, gdzie mogłam pooglądać zdjęcia pewnego pisarza z jego panią edytor i myślałam o tym, by coś uderzyć. I to nie tylko pianę powstałą z płynu do kąpieli, ale coś twardszego. A najlepiej pewnego gościa.

ALL THE GIRLS IN TOWN

            Przewinęłam stronę w dół, przeczytałam kolejną plotkę na jego temat i wkurzyłam się jeszcze bardziej. Nie mogłam wytrzymać, a jak się wkurzałam, to działo się tylko jedno...
            – Como mierdo*! – warknęłam i uderzyłam dłonią w wodę. Na szczęście wcześniej odłożyłam telefon na mały stolik, który ulokowałam obok wanny. – Como mierdo!
            Niewiele rzeczy mnie wkurzało, ale te plotki tak, więc musiałam przeklnąć. A później tą ręką, którą uderzyłam w wodę, uderzyłam się w głowę.
            – Baka**!- ryknęłam na siebie. – Idiotko, przecież on to usłyszał – wyszeptałam i zaczęłam zbierać się z tejże wanny. – Cholera.
            Nie powinnam przeklinać. Nie, kiedy miałam kogoś – bratnią duszę, jeśli mowa o szczegółach – która potrafiła  mnie usłyszeć zawsze wtedy, kiedy przeklinam. Porażka jakaś. Bo to, że sobie przeklnę, to jedno. Za każdym razem, gdy to zrobię, mogę się w trymiga spodziewać telefonu i szykować na wyjaśnienie, dlaczego znowu wydobyłam ze swojego gardła wulgaryzmy.
            Tak było i teraz, kiedy zrezygnowana i rozczarowana swoim szarym życiem czekałam na telefon. Nie cierpiałam tego, że mnie słyszał, ale o wiele bardziej nie cierpiałam tego, że zawsze odbierałam. Zawsze byłam na każde zawołanie mojej bratniej duszy. Zawsze za nim podążałam. Głupia.

            FOLLOW YOU ALL AROUND

            Nie minęła nawet minuta, od kiedy przeklnęłam, a rozlega się dzwonek mojej komórki. Nie umiałam się powstrzymać i odebrałam, przecież przy tym mężczyźnie nie miałam nic ze swojej godności osobistej.
            – Digame***? – zapytałam, dobrze wiedząc, że nie przepada za tym, gdy używam słów, które nie rozumie. Cóż, powinien się z tym pogodzić, w końcu jestem tłumaczem interdyscyplinarnym, to dzięki mnie jego książki dotarły na kontynent po drugiej stronie wielkiej wody.
            – Cześć. – Pozostałam chyba jedyną osobą w jego towarzystwie, którą wita tym prostym słowem, wobec innych jest zdecydowanie bardziej formalny. – Kogo tym razem obrzuciłaś gównem? Czyżby mnie?
            Jak dobrze, że tylko mnie słyszał, kiedy przeklinałam, a nie zjawiał się w moim mieszkaniu, nie musiałam się bać, że zobaczy mnie, jak właśnie czerwienię się niczym piwonia w ogrodzie mojej babci. To wprawiłoby mnie w największe zażenowanie.
            – A tak się składa, że ciebie – odparłam trochę zadziornie, jednocześnie czując się jak z góry przegrany zawodnik w tej grze. – Coś mnie mocno wkurzyło, przepraszam, że znowu musiałeś mnie usłyszeć. To się już nie powtórzy.
            Ha, ha, co to była za obietnica bez pokrycia. Jeszcze jedna, po której niczego oboje nie mogliśmy się spodziewać, bo wiedzieliśmy, że nic z tego nie będzie.
            – Znowu wyjechałaś na weekend z miasta i zamiast do hotelu trafiłaś do jakiegoś podrzędnego motelu, gdzie jedynymi klientami poza tobą są szczury? – zapytał, a w jego głosie zabrzmiały rozbawione nuty. – Tylko tobie takie coś mogło się przydarzyć.

            JUST LIKE ME

            Obruszyłam się, powoli zaczęłam wychodzić z wanny, bo woda była już letnia, a w takiej nie lubiałam siedzieć, jeśli tylko nie musiałam.
            – Nie, nie wyjechałam, jestem u siebie, właśnie kończę kąpiel i ruszam na smakowitą kolację w postaci kubełka lodów, trzech tabliczek gorzkiej czekolady i butelki czerwonego, słodkiego jak cholera wina. Chcesz się przyłączyć?
            Oczywiście, że nie. Przecież był wspaniałym pisarzem, jego życie kręciło się tylko wokół pisania kolejnych powieści, pracy w wydawnictwie, spotkań autorskich i balowaniu na największych imprezach w mieście w towarzystwie bardzo ładnych kobiet, które tylko czekają na to, aż to je zaprosi na kolację. Ja, szara myszka, mogłam jedynie liczyć na telefon co kilka dni, kiedy przeklnę bez przemyślenia tego.
            – Wiesz, że właśnie użyłaś słowa cholera, prawda? – Humanista zawsze musiał się czepiać moich wypowiedzi. – A poza tym...
            Pewnie chciał mi powiedzieć, że jest już zajęty na cały wieczór, w końcu tyle osób – nie tylko kobiet – zapraszało go gdziekolwiek, spokojnie mógł więc wybierać w licznych propozycjach. Czasami zazdrościłam mu takiego życia wśród ludzi, mój introwertyzm bywał dla mnie samej ogromną wadą. Czasami żałowałam, że nie mogłam być taka, jak te damy, które umiały zarzucić na niego sidła. Czasami było mi przykro, że jestem tylko sobą, a nie innymi.

            THEY LONG TO BE

                        Czekałam, aż po ciszy wielokropka podzieli się kolejnymi wyrazami, by jego wypowiedź miała swój koniec, on jednak milczał jak zaklęty. Czyżby coś odciągnęło go od rozmowy ze mną? To było możliwe. W końcu nie byłam bardzo ważną osobą w jego życiu, ktoś inny mógł być teraz w jego mieszkaniu.
            – A poza tym? – powtórzyłam ostatnie słowa, by wywołać u niego jakąś reakcję.
            – A poza tym... Długo będziesz wychodziła z tej wanny? Bo, jak coś, to stoję przed twoimi drzwiami.
            Tego to się nie spodziewałąm. Byłam w takim szoku, że prawie poślizgnęłam się na mokrych płytkach, tylko refleks i grawitacja uratowały mnie przed upadkiem, ale nie zatzymały kolejnego przekleństwa, które wydostały się z moich ust:
            – Że co, kurwa?
            Westchnięcie po drugiej stronie dało mi do zrozumienia, że mężczyzna jest już lekko zmęczony tym, ile razy już przeklnęłam.
            – Stoję przed drzwiami. Mam klucz, ale chciałem cię uprzedzić, że się włamię. Mogę wejść?
            – Ale po co?
            Naprawdę nie widziałam w tym logiki. Ten mężczyzna – inteligentny, sławny, mega przystojny, elokwentny, będący ideałem tak wielu kobiet, które nie zdołały dostzec jego wad jak ja, znająca go od czasu szkoły średniej i tak będąca nim zauroczona – mógłby być teraz w każdym z bardziej liczących się lokali w mieście, dlaczego więc wybrał moje mieszkanie?
            Gdyby to było możliwe, pewnie teraz w swoim odbiciu w lustrze zobaczyłabym nad swoją głową świecący na czerwono znak zapytania. Nie jest to jednak możliwe, ale i tak nie rozumiałam, dlaczego przyjaciel zjawił się właśnie u mnie.
            – Ponieważ mam problem, a ty, jako najbliższa mi obecnie osoba w moim życiu, jesteś również moją ostatnią nadzieją. To jak, Obi-Wanie? Wpuścisz mnie?
           

            CLOSE TO YOU

            Przełknęłam ślinę i pędem wybiegłam z łazienki do sypialnia, by się ubrać. W końcu moja kolacja miała nagle wyglądać zupełnie inaczej.
            – Jasne, wchodź. Jeśli poza sobą przyniosłeś coś jeszcze, to idź do kuchni, za chwilę do ciebie dołączę.
            – Dzięki, jesteś najlepsza.
            – Nie ma sprawy.
            Moje serce biło jak oszalałe, kiedy ubierałam top, a na niego za dużą koszulkę. Szybko rozczesałam wilgotne włosy i, nakazując sobie zachowywać się w miarę normalnie, ruszyłam na spotkanie z wieczorem, który miał być inny, niż to sobie zaplanowałam. Modliłam się tylko, by nie okazał się być złym – wszelka kompromitacja przed bratnią duszą była ostatnim, czego sobie życzyłam.

CDN

___________________________________

* Como mierdo (hiszp.) – żryj gówno
** Baka (jap.) – głupi
*** Digame (hiszp.) – słucham